Όλοι έχουμε παίξει «κρυφτό» τρέχοντας να βρούμε τις πιο
περίεργες και μακρυνές «τρύπες» να χωθούμε! Όταν ερχόταν η ώρα για το ποιός θα
τα «φυλάξει» στον τοίχο, έπρεπε να επιλέξει η τύχη με το τραγουδάκι:
«Α μπε, μπα μπλον, του κείθε μπλον, α μπε μπα μπλον του κείθε
μπλον, μπλην-μπλον»...
Τι σημαίνουν αυτά; Μα,
τι άλλο, ακαταλαβίστικες παιδικές κουταμάρες, θα πει κάποιος. Όμως δεν είναι έτσι.
Ατυχώς, η ελληνική,
δέχτηκε πολλές προσβολές από εξελληνισμένους βαρβάρους, Σλάβους, Τουρκόφωνους,
Λατίνους κ.ά., που δεν κατανοούσαν την ελληνική -ούτε καν είχαν την φωνητική
ανατομία που θα τους επέτρεπε σωστές εκφωνήσεις φωνηέντων – εμιμούντο τις
φράσεις, παραφράζοντάς τις συχνότατα και έτσι διεστραμμένα και παραμορφωμένα,
έφθασαν μέχρι των ημερών μας, ώστε πλέον να μη αναγνωρίζονται. Κατ΄ αυτόν τον
τρόπο, εισήχθησαν στην ελληνική, όροι, λέξεις και φράσεις, ως μέσα από
παραμορφωτικό κάτοπτρο είδωλα, καθιστάμενα αγνώριστα στον απλό κόσμο.
Η όλη στιχομυθία προέρχεται από παιδικό παιχνίδι που έπαιζαν οι Αθηναίοι παίδες και ταυτόχρονα
γυμνάζονταν στα μετέπειτα αληθινά πολεμικά παιχνίδια.
Τι έλεγαν λοιπόν οι
αντιπαρατιθέμενες παιδικές ομάδες, που τόσο παραφράσθηκε από τους
μεταγενέστερους;
«Απεμπολών, του κείθεν εμβολών !!!…» (επαλαμβανόμενα με ρυθμό,
εναλλάξ από την δήθεν επιτιθέμενη ομάδα).
Τι σήμαιναν αυτά; Μα… απλά ελληνικά είναι! « Σε απεμπολώ, σε
απωθώ, σε σπρώχνω, πέραν (εκείθεν) εμβολών σε (βλ. έμβολο) με το δόρυ μου, με
το ακόντιό μου!!!».
