Λένε πως τα σημαντικότερα πράγματα γεννιούνται σε ένα
υπόγειο ή μία σοφίτα. Στη δική μας περίπτωση ο χώρος τέλεσης των θαυμάτων είναι
το υπόγειο μίας εκκλησίας στον Δενδροπόταμο. Εκεί ο πατέρας Αθηναγόρας μαζί με
τους «οκτώ επιστήμονες ρομά», όπως ονομάζει τα παιδιά του, έφτιαξαν ένα πρότυπο
ρομπότ που έκλεψε τις εντυπώσεις στον διαγωνισμό παγκόσμιας ακτινοβολίας First
Lego League (FLL) και θα ταξιδέψουν ως προσκεκλημένοι στο Σεντ Λούις! Ο
Θοδωρής, ο Αλέξανδρος, ο Σταύρος, ο Δαυίδ, ο Κωνσταντίνος, ο Σπύρος, ο Βίτι και
ο Γιώργος μας υποδέχτηκαν λίγο πριν την απογευματινή προπόνηση των FAR.GO.BOTS
(Far από το Φάρος, Go όπως «πάμε» και Bots από το Robots).
Περνώντας την πόρτα του «Φάρου του Κόσμου» θα
συναντήσεις μία τυπική οικογένεια. Ο μικρός Θοδωρής χαζεύει τηλεόραση, η κυρία
Βάσω εξηγεί μαθηματικούς όρους στον Δαυίδ και οι υπόλοιποι απολαμβάνουν το
πλούσιο μεσημεριανό τους συζητώντας φωναχτά για τα τελευταία κατορθώματα του
ΠΑΟΚ. Στη γωνία ο πατέρας Αθηναγόρας κανονίζει τα τελευταία διαδικαστικά για
την απογευματινή προπόνηση στο υπόγειο της εκκλησίας και μιλάει συνεχώς στο
τηλέφωνο. Το κατόρθωμα των παιδιών του έχουν κάνει τον γύρο του ελληνικού
διαδικτύου και ο ίδιος μοιράζει χαμόγελα και «ευχαριστώ» αδιακρίτως.
«Αυτό που έκανε φοβερή εντύπωση στους Αμερικάνους
διοργανωτές της ρομποτικής του παγκόσμιου Φεστιβάλ, που ήρθαν να επισκεφτούν τη
νέα χώρα μέλος, ήταν ότι μία ομάδα παιδιών που διέφερε από τις άλλες στο χρώμα
διακρίνεται και προοδεύει. Όταν πληροφορήθηκαν λοιπόν ότι τα παιδιά αυτά
προέρχονται από μία πολύ ευαίσθητη κοινωνική ομάδα, ζουν σε μία γκετοποιημένη
περιοχή με τα υψηλότερα ποσοστά εγκληματικότητας και κατάφεραν με τη βοήθεια
του «Φάρου» τα τελευταία δέκα χρόνια να ξεφύγουν από την κατάσταση της
αγραμματοσύνης και της παραβατικότητας και να γίνουν σημαιοφόροι στα σχολεία
τους έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Έτσι, μετά το τέλος του διαγωνισμού
αποφάσισαν από όλες τις ομάδες παγκοσμίως του διαγωνισμού να διαλέξουν την
ομάδα μας ως την τιμώμενη στο Διεθνές Φεστιβάλ Ρομποτικής του Σεντ Λούις των
Η.Π.Α.
Υπάρχουν κάποιοι σταθμοί στην πορεία του «Φάρου» που μας
γεμίζουν με συγκίνηση. Για παράδειγμα πριν από τέσσερα χρόνια τα πρώτα μας
παιδιά τελείωσαν το γυμνάσιο και πέρσι το λύκειο! Με υποτροφίες, μάλιστα,
φοιτούν σε ιδιωτικά ΙΕΚ και ετοιμάζουμε τις επαφές με επιχειρήσεις που θα
δουλέψουν, μπαίνοντας ως ισάξια μέλη στην αγορά εργασίας», αναφέρει ο πατέρας
Αθηναγόρας.
Τη συζήτησή μας διακόπτει ο Κωνσταντίνος ψάχνοντας τη στολή
του για το απογευματινό μάθημα πολεμικών τεχνών.
«Στην οικογένειά μας (γιατί ακριβώς περί οικογένειας
πρόκειται) δεν ασχολούμαστε μόνο με τη ρομποτική. Τα παιδιά μας παίζουν τα
Σάββατα σε ποδοσφαιρικές ομάδες, ασχολούνται με τις πολεμικές τέχνες, το
θέατρο, τις κατασκευές, τη μουσική και πολλά άλλα. Η πόρτα της οικογένειάς μας
είναι πάντα ανοιχτή. Σκεφτείτε ότι κάθε πρωί ετοιμάζουμε 450 μερίδες με φαγητό
και όλοι συμμετέχουν ενεργά στις δράσεις μας. Αυτό δεν γίνεται και σε μία
οικογένεια;», προσθέτει.
Στη θέση απέναντι από τον πατέρα κάθεται ο Θοδωρής, ο
μικρότερος της παρέας. Χωρίς να έχει κλείσει καν τα 11 του χρόνια αποτελεί την
επίσημη μασκότ της ομάδας. Κρατάει το μετάλλιο στα χέρια και μιλάει με
σοβαρότητα για τον κρίσιμο ρόλο του. «Εγώ δουλεύω στα εξαρτήματα. Αναλαμβάνω
τον συγχρονισμό της ομάδας, δίνω τα υλικά στους υπόλοιπους και εποπτεύω να
λειτουργούν όλα καλά. Όταν μας είπαν πως θα πάμε στην Αμερική μπήκα στο σπίτι
φωνάζοντας. Ο «Φάρος» είναι για εμάς το σπίτι μας. Εγώ μεγάλωσα εδώ. Μόλις
τελειώνω το σχολείο (και τα βαρετά θρησκευτικά) περιμένω τον κύριο Γιώργο και
την κυρία Βάσω να με βοηθήσουν στις ασκήσεις. Μετά είτε κάνω μικτές πολεμικές
τέχνες είτε ασχολούμαι με το ρομπότ».
Έξι
μήνες μεγαλύτερος είναι ο Σταύρος, ο «καλωδιάκιας». «Εμένα ο ρόλος που είναι η
πίστα. Πρέπει να μαζέψω ταχύτατα τα πράγματα για να διευκολύνω τις επόμενες
αποστολές να κερδίσουν χρόνο. Επίσης είμαι υπεύθυνος για τα καλώδια. Εκεί είναι
το «βασίλειό» μου. Όλοι έχουν μάθει για το κατόρθωμά μας. Σήμερα ο δάσκαλος με
φώναξε στο διάλειμμα, μου είπε πως μας διάβασε στο ίντερνετ και μου έδωσε
συγχαρητήρια». Όταν μεγαλώσει ονειρευόταν να γίνει μουσικός. Την τελευταία
εβδομάδα οι φιλοδοξίες άλλαξαν. «Μετά την ενασχόληση με τη ρομποτική και τον
διαγωνισμό μάλλον για Πολυτεχνείο με βλέπω!», προσθέτει γελώντας.
Ο Δαυίδ είναι ο... Κατσουράνης της ομάδας. Οργανώνει,
καθοδηγεί, ηρεμεί τα πνεύματα. «Εγώ ασχολούμαι με την τοποθέτηση του ρομπότ
στην πίστα. Πρέπει να το βάλω κατάλληλα και να το ρυθμίσω ώστε να διευκολύνω
κάθε φορά την αποστολή μας, βρίσκοντας ευκολότερα τους προορισμούς μας. Μην
ξεχνάς ότι πρόκειται για ένα ρομπότ που έχει στόχο να βοηθήσει σε μετασεισμικά
ρήγματα. Οπότε όλα πρέπει να γίνονται στην εντέλεια. Δεν είναι τυχαίο που η
ομάδα πήρε το βραβείο έμπνευσης, ούτε και το ότι ο πατέρας Αθηναγόρας
βραβεύτηκε ως καλύτερος μέντορας στον διαγωνισμό. Τώρα περιμένω πως και πως το
ταξίδι στην Αμερική. Το μάθαμε στο αυτοκίνητο λίγες ώρες μετά τη λήξη. Από
εκείνη τη στιγμή αυτό σκέφτομαι», τονίζει.
«Από την πρώτη στιγμή θέλαμε να κάνουμε τη ρομποτική
προσβάσιμη σε όλους. Να μην αφήσουμε κανέναν απ' έξω από τον κόσμο της. Στην
πρώτη μου προσπάθεια να φέρω τον διαγωνισμό στη χώρα μας εισέπραξα αρνητική
απάντηση. Έπειτα κάθισα και έγραψα μία επιστολή με το όραμα του διαγωνισμού
στην Ελλάδα. Μέσα σε λίγες ώρες με πήραν τηλέφωνο από τη Δανία και μου είπαν
«ξεκινάμε». Έπρεπε να σπάσουμε τα ταμπού. Να δώσουμε πρόσβαση σε όλους.
Καταφέραμε να κάνουμε επιμόρφωση σε περίπου 10 χιλιάδες παιδιά πάνω στη
ρομποτική. Ένα νούμερο τεράστιο.
Παράλληλα, πετύχαμε να μεταφέρουμε την ιδέα από το
Ασβεστοχώρι στη Θεσσαλονίκη, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο.
Δεν υπήρχε ομορφότερη εικόνα από δασκάλους και καθοδηγητές να απολαμβάνουν με
μουσική και χορό τον διαγωνισμό παρέα με τους μαθητές τους, τους συγγενείς
τους, την ομάδα τους.
Και στο διαγωνιστικό κομμάτι τα πράγματα κύλησαν υπέροχα. Οι
τρεις νικήτριες ομάδες ("RoboRockers" από το πρότυπο Πειραματικό
Γυμνάσιο Πανεπιστημίου Μακεδονίας, "Robot Masters" από το
Ελληνογαλλικό Κολλέγιο ΔΕΛΑΣΑΛ και "RoboTrainers" από το 1o Γυμνάσιο
Κομοτηνής) έκαναν πραγματικά φοβερή δουλειά. Όπως και όλοι οι συμμετέχοντες. Η
μεγάλη έκπληξη ήταν σαφώς η τιμητική πρόσκληση του ιδρύματος LEGO στην ομάδα
του πατέρα, που θα ταξιδέψει ξέχωρα από τους τρεις νικητές. Ήταν η ευχάριστη
έκπληξη. Μία επιβράβευση για όλα αυτά τα φανταστικά πράγματα που γίνονται σε
αυτό το σπίτι», αναφέρει ο Κώστας Βασιλείου, Εκπαιδευτικός, ιδρυτής του μη
κερδοσκοπικού αγαθοεργούς σωματείου "EDU - ACT" και Εμπνευστής του
προγράμματος Ρομποτική για όλους.
Στο ταξί της επιστροφής ο οδηγός δεν μπορούσε να πιστέψει
πως δύο «φυσιολογικά» παιδιά βρέθηκαν μέρα μεσημέρι στον Δενδροπόταμο.
«Ασχολείστε με ναρκωτικά;», μας ρώτησε συνωμοτικά 3 φορές κατά τη διάρκεια της
διαδρομής. «Άλλος λόγος για να πάτε στον Δενδροπόταμο δεν υπάρχει». Αποφύγαμε
με την Αγγελική, τη φωτογράφο, να απαντήσουμε σε όλα. Κυρίως γιατί το
«φυσιολογικό» σε αυτή τη χώρα τείνει να γίνει ο μεγαλύτερος ρατσισμός. Ένας
ρατσισμός που προφανώς πορεύεται με λάθος «Φάρο» και συχνάζει σε λάθος υπόγεια
και σοφίτες.
Πηγή : www.lifo.gr
