Φιλία ονομάζεται η σχέση μεταξύ δύο ή περισσότερων ανθρώπων,
με κύριο χαρακτηριστικό την αμοιβαία πλατωνική αγάπη, αφοσίωση και κατανόηση,
χωρίς κατ' ανάγκη να υπάρχει συμφέρον, κίνητρο ή ανώτερος στόχος. Φιλία είναι
να εμπιστεύεται ο ένας τον άλλον, και να είναι ειλικρινείς μεταξύ τους. Η φιλία
βοηθάει σημαντικά στην κοινωνικοποίηση των παιδιών. Οι φιλίες αρχίζουν να
χτίζονται την περίοδο της ενηλικίωσης, συνήθως στην εφηβεία και παίζει ρόλο
στην ανάπτυξη του ατόμου, της προσωπικότητας, της σωματικής και ψυχικής υγείας.
Είναι όμως γεγονός ότι η φιλία δεν είναι μια εύκολη ή απλή υπόθεση. Με τον όρο
φιλία, ο έφηβος εννοεί την στενή σχέση που δημιουργεί με άτομα της ίδιας
ηλικίας ή και λίγο μεγαλύτερα από εκείνον, η οποία χαρακτηρίζεται από
υποστήριξη, εμπιστοσύνη, δέσμευση, μοίρασμα εμπειριών και συναισθημάτων, στοργή
και αμοιβαιότητα. Τα στοιχεία που βοηθούν τον έφηβο να δημιουργήσει φιλικές
σχέσεις, είναι η ομοιότητα με τους φίλους του, καθώς επιθυμεί να μοιάζει, να
έχει τα ίδια ενδιαφέροντα, τα ίδια γούστα μ’ εκείνους και συγχρόνως να
βρίσκεται συνέχεια μαζί με την παρέα του. Η φιλία είναι πολύ σημαντική για τον
έφηβο, καθώς τον βοηθά να ανεξαρτητοποιηθεί από την οικογένειά του και να
εξερευνήσει τον κόσμο έξω από αυτήν. Μέσα από την φιλία, αρχίζει να μαθαίνει
πράγματα για τον εαυτό του, τους άλλους και τον κόσμο γύρω του. Αρχίζει να
συναναστρέφεται με άλλα άτομα, να συζητά τις ανάγκες του, τις ανησυχίες του και
τα θέματα που τον απασχολούν με άτομα που φαίνεται ότι μπορούν να τον
καταλάβουν περισσότερο απ’ ότι οι γονείς του και οι άλλοι ενήλικες. Είναι πολύ
σημαντικό για τον έφηβο να αισθάνεται ότι τον αποδέχονται οι φίλοι του, έτσι
όπως είναι, και ότι ανήκει σε μια ομάδα. Έτσι, με την βοήθεια τους ενισχύει την
αυτοεκτίμηση του και την εικόνα του εαυτού του. Συχνά, οι φίλοι, που επιλέγει ο
έφηβος να κάνει παρέα, φαίνεται να έχουν
παρόμοιους στόχους και σχέδια για
το μέλλον. Συχνά προσπαθεί και ο ίδιος να τους μιμηθεί και να ταυτίσει τα
πιστεύω του με τα δικά τους, με σκοπό να γίνει αποδεκτός από την ομάδα και να
ενταχθεί πιο εύκολα σ’ αυτήν. Παράλληλα, επειδή ο έφηβος δεν μπορεί να πάρει
κάποιες αποστάσεις από τους φίλους του, η σχέση του μαζί τους είναι τόσο στενή
και σημαντική για εκείνον, που τον εμποδίζει να σχηματίσει αντικειμενική γνώμη
γι’ αυτούς. Στα μάτια του φίλου του βλέπει τον ιδανικό φίλο που πάντα ήθελε να
έχει, χωρίς αυτό βέβαια να είναι πολλές φορές αληθινό. Καθώς ο έφηβος παρατηρεί
στο φίλο τον ίδιο του τον εαυτό, αγαπά περισσότερο την εικόνα που έχει
σχηματίσει για εκείνον- και όχι αυτό που πραγματικά είναι. Ο αποκλειστικός
χαρακτήρας της φιλίας προκαλεί κάποιες φορές ανησυχία στους γονείς, ιδιαίτερα
όταν ο φίλος ή η φίλη είναι άτομο που δεν εγκρίνουν ή δεν γνωρίζουν. Ο έφηβος
πολλές φορές αρνείται να συνοδεύσει τους γονείς του σε εξόδους ή να συμμετάσχει
σε οικογενειακές εκδηλώσεις, καθώς επιλέγει να βρίσκεται και να περνάει πολύ
χρόνο με την παρέα του. Αυτή η συμπεριφορά του εφήβου ταράζει τους γονείς, οι
οποίοι αισθάνονται ότι χάνουν το παιδί τους και συχνά οδηγούνται σε
αδικαιολόγητες πράξεις και τιμωρίες, σε έντονες παρεμβάσεις, προσπαθώντας να επιβάλλουν την δική τους γνώμη
και να ελέγξουν την κατάσταση. Μ΄ αυτόν τον τρόπο πιστεύουν ότι θα μπορέσουν να
τους κρατήσουν λίγο περισσότερο κοντά τους.
