Στις
22 Ιουλίου του 1943, εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές, φωνάζαν «Θάνατος στον
φασισμό-Λευτεριά στον Λαό» και είχαν απέναντί τους τα τεθωρακισμένα και ένοπλα τμήματα των γερμανικών δυνάμεων της
Κατοχής. Από το πρωί εκείνης της μέρας, όλα είχαν νεκρώσει. Λαοθάλασσα ο κόσμος
από τις συνοικίες στο κέντρο. Στην Ομόνοια γίνονταν μάχες. Οι διαδηλωτές
έρχονταν στα χέρια με τους καραμπινιέρους, νέες κοπέλες αφόπλιζαν χωροφύλακες,
ανάπηροι χτυπουσαν με τα δεκανίκια τους μέσα από τα καροτσάκια.
Κατεβαίνοντας την Ομήρου, ένα γερμανικό τεθωρακισμένο όχημα
εφοδιασμένο με πολυβόλο πέρασε στην Πανεπιστημίου και άρχισε να πυροβολεί την
κεφαλή της διαδήλωσης. Ο νεαρός που κρατούσε την ελληνική σημαία έπεσε. Η 17χρονη
επονίτισσα Παναγιώτα Σταθοπούλου έτρεξε να πάρει τη σημαία, αλλά το τεθωρακισμένο
πέρασε από πάνω της και τη συνέθλιψε. Η 19χρονη Κούλα Λίλη, φοιτήτρια της
Γαλλικής Φιλολογίας, σκαρφαλώνει στο τεθωρακισμένο κι αρχίζει να χτυπάει στο πρόσωπο τον οδηγό με το ξυλοπάπουτσό της. Πέφτει νεκρή, όπως και
πολλοί άλλοι νέοι. Τριάντα έπεσαν νεκροί και τριακόσιοι πληγώθηκαν.
Η επέτειος του ΟΧΙ είναι ημέρα τιμής προς τα παιδιά
της πατρίδας που ρίχθηκαν στον πόλεμο αψηφώντας το θάνατο με ενθουσιασμό και υπερηφάνεια
σε ένα κλίμα πατριωτικής έξαρσης κατά του κατακτητή. Η επέτειος αυτή μας
θυμίζει ότι θα πρέπει να κρατάμε τις αξίες μας. Έχουμε χρέος να τιμούμε αυτούς
που πολέμησαν για να κρατηθεί η χώρα μας ελεύθερη.
