Στην περίοδο του μεσοπολέμου η Γερμανία, η
Ιταλία και η Σοβιετική Ένωση υιοθέτησαν το αλεξίπτωτο ως πολεμικό μέσο. Με το
ξέσπασμα του Β΄ Π.Π. τους ακολούθησαν και οι Σύμμαχοι. Ήταν μια περίοδος
κρίσιμη για τους Συμμάχους που κυριαρχούσε η απογοήτευση, η υποχώρηση και η
παντοδυναμία των Ναζί. Αποφάσισαν λοιπόν να εξασφαλίσουν όλους τους αναγκαίους
πόρους για την ανάπτυξη του πλέον ανορθόδοξου μέσου με σκοπό να επιβιώσουν.
Ήταν η περίοδος που οι λαοί της Ευρώπης χρειάζονταν απεγνωσμένα ήρωες και οι
σκληροί ατρόμητοι αλεξιπτωτιστές ήταν οι κατάλληλοι για αυτό το ρόλο. Στα
χρόνια της κατοχής που οι Έλληνες περίμεναν την εξ ύψους βοήθεια, αυτή ήρθε με
το αλεξίπτωτο. Αξιωματικοί, Έλληνες, Άγγλοι, Γάλλοι και Αμερικάνοι, πολεμοφόδια
και χρήματα έπεφταν ως μάνα εξ ουρανού στα βουνά και στα νησιά της Ελλάδος.
 |
| Ιερολοχίτες Αλεξιπτωτιστές |
Μάλιστα το ύφασμα του αλεξιπτώτου ήταν περιζήτητο μεταξύ των χειμαζομένων τότε
Ελλήνων για την κατασκευή ενδυμάτων. Το επιθετικό πνεύμα που επέδειξαν οι
Γερμανοί αλεξιπτωτιστές στις επιχειρήσεις τους κατά των Κάτω Χωρών το 1940 είχε
αιχμαλωτίσει τη φαντασία των Συμμάχων. Ο Υποστράτηγος E.M. Flanagan έγραψε για
τους αλεξιπτωτιστές ότι «φτιάχνουν το ηθικό μας, το να ακούγονται συζητήσεις
για τον ανεξάρτητο τρόπο που ενεργούν οι αλεξιπτωτιστές ενισχύει το ηθικό των
ανθρώπων κάτι που οφείλεται στην εικόνα που έχουν για αυτούς ότι πέφτουν σαν
καταιγίδα για να καταφέρουν ένα θανάσιμο χτύπημα κατά του εχθρού μέσα στο ίδιο
του το σπίτι».[1]
[1] Lieutenant-Colonel E.M. Flanagan, "Give
Airborne Spurs," Infantry
School Quarterly, Vol 39,
No. 2, October 1951, σ.
33.
