Πέρα από τους όποιους
χαρακτηρισμούς θα μπορούσαν να αποδοθούν στην εποχή μας, σίγουρα ένας απ’ αυτούς
είναι ο χαρακτηρισμός της σαν «εποχής των θορύβων». Ο σύγχρονος άνθρωπος αγαπά
το θόρυβο. Πολλές φορές ευχαριστιέται να ακούει γύρω του θόρυβο. Όπου υπάρχει
τόπος με μουσική και δυνατά ηχεία, τρέχει ο περισσότερος κόσμος. Η σιωπή τρομάζει
τους περισσότερους ανθρώπους γιατί τους κάνει να μπουν στον εαυτό τους και να
τον γνωρίσουν. Κι ο άνθρωπος, όπως είπε ένας φιλόσοφος, επιμένει να γνωρίζει τα
πάντα εκτός από τον εαυτό του.
Ένα λουτρό σιωπής, μας είναι
πάντοτε χρήσιμο. Τόσες ανάγκες μας
σπρώχνουν μες το θόρυβο κι αν δεν αντιδρούμε κάθε τόσο, ο θόρυβος θα μας ζαλίσει
και θα μας αρρωστήσει.
Κάθε δουλειά έχει ανάγκη από τη
σιωπή. Στη σιωπή οι πνευματικές μας δυνάμεις αναγεννιούνται. Ο επιστήμονας έχει
ανάγκη από τη σιωπή για να κάνει τα πειράματά του, ο φιλόσοφος έχει ανάγκη από
τη σιωπή για να εμβαθύνει στο στοχασμό του, ο συγγραφέας έχει ανάγκη από τη
σιωπή για να γράψει το βιβλίο του, γιατί η σκέψη ωριμάζει στη σιωπή του νου.
Έχουμε ανάγκη της σιωπής για να βρούμε τον
εαυτό μας, να μελετήσουμε τα μαθήματά μας, να οργανώσουμε κάτι, να
προσευχηθούμε, να σκεφτούμε την λύση των προβλημάτων μας.
Η πολυλογία τις περισσότερες
φορές βλάπτει παρά ωφελεί τις ανθρώπινες σχέσεις. Να ξέρει κανείς να κρατά τη
σιωπή δεν θα πει να είναι σκυθρωπός και αμίλητος, γι’ αυτό και η σιωπή δεν
είναι ο σκοπός της ζωής αλλά ένα μέσο για να γαληνεύει η ψυχή μας.
Η τήρηση της σιωπής μπορεί να είναι λάθος μόνο όταν οι περιστάσεις μάς
επιβάλλουν να μιλήσουμε. Υπάρχει η σιωπή της αδιαφορίας, του εγωισμού, της
δειλίας που είναι το ίδιο αξιοκατάκριτη, όπως και η απρεπής ομιλία.
Διάβασα κάπου ότι την εποχή του
φιλόσοφου Ζήνωνα κάποιος νέος ήθελε πάντα περισσότερα να λέει παρά να ακούει. «Νεαρέ,
του λέει ο φιλόσοφος, έχουμε μια γλώσσα και δύο αυτιά για να λέμε λίγα και να
ακούμε πολλά».
Σίγουρα η σιωπή είναι ένας από
τους πολυτιμότερους σύμμαχους της ψυχής μας, μέσα στη πολυτάραχη εποχή
μας.
