Ο Ριχάρδος
Γ’ στην κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου είναι μια μοντέρνα απόδοση του έργου
του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. Οι ερμηνείες ήταν καθηλωτικές. Οι ηθοποιοί, ανεξαρτήτως
ηλικία, κατάφεραν να αποδώσουν με τόση εκφραστικότητα τον ρόλο που τους
αναλογούσε.
Τα σκηνικά ήταν προσεγμένα και σε συνδυασμό με τα ηχητικά εφέ το
κοινό ταξίδευε μαζί με τους ηθοποιούς στην Αγγλία. Το καλύτερο όμως σημείο
πιστεύω ότι ήταν η ανάμειξη του κοινού ως λαός της Αγγλίας και το ότι οι
ηθοποιοί κάθονταν σε θέσεις της «πλατείας» ως απλοί θεατές και ερμήνευαν τους
ρόλους τους ανάμεσά μας.
Ο ρόλος του
Ριχάρδου Γ΄ ερμηνεύεται από τον Δημήτρη Λιγνάδη, ο οποίος κατάφερε να μας
μαγέψει και να μας ταξιδέψει με την ερμηνεία του στην εποχή που
διαδραματίζονται όλα αυτά τα γεγονότα. Ο Ριχάρδος Γ’ ήταν σωματικά
παραμορφωμένος. Εκ γενετής ήταν καμπούρης, κουτσός και το ένα του χέρι ήταν
άχρηστο. Ο ίδιος μάλιστα πιστεύει πως εφόσον η σωματική του διάπλαση δεν του
επιτρέπει να απολαύσει τις γήινες χαρές που θα επιθυμούσε τότε θα κυνηγήσει, παντί τρόπω, τον
θρόνο. Αυτό ζωντανεύει στην κεντρική σκηνή. Ο Ριχάρδος Γ΄ με τη βοήθεια του
φίλου του Δούκα Μπάκιγχαμ, τον ρόλο του οποίου ερμήνευσε ο Νίκος Ψαρράς, προσπάθησε να πάρει τον λαό της Αγγλίας με το
μέρος του. Όταν ο Μπάκιγχαμ δεν του ήταν πλέον χρήσιμος εκτελέστηκε, όπως και
όλοι όσοι ήταν δίπλα του.
Στο έργο
βλέπουμε πως η δίψα για εξουσία μπορεί να μας κάνει να ξεχάσουμε ποίοι
πραγματικά είμαστε και να οδηγηθούμε σε μονοπάτια σκοτεινά και επικίνδυνα που
δεν κάνουν τίποτ’ άλλο από το να μας
απομακρύνουν από τους συνανθρώπους μας και ακόμα χειρότερα από τον ίδιο μας τον
εαυτό. Ο εγωισμός δεν ωφελεί τους ανθρώπους αλλά η αυτογνωσία και η
αυτοπειθαρχία τους βοηθά να προοδεύσουν.
