Παρατηρώντας τα στολισμένα σπίτια έτοιμα να υποδεχτούν τις
γιορτές, συνειδητοποίησα πόσο έχουμε επηρεαστεί από τον καταναλωτισμό, που
δυστυχώς κυριεύει τη σημερινή
παγκοσμιοποιημένη μας κοινωνία. Σιγά – σιγά ο άνθρωπος
με την εμφάνιση του καταναλωτισμού κλείστηκε στη χειρότερη φυλακή του,
τις ανάγκες του. Έτσι ο σημερινός άνθρωπος ζει σε μια κοινωνία, που κατ’ευφημισμόν
ονομάσαμε Κοινωνία της Αφθονίας.
Ποτέ ο άνθρωπος δεν απόλαυσε τόσα όσα απολαμβάνει σήμερα. Ζει
τη φτώχεια του πλούτου. Ζει για να καταναλώνει και δεν καταναλώνει για να ζει.
Αυτό κατεξοχήν ισχύει την περίοδο των
γιορτών και δη των Χριστουγέννων, καλλιεργείται
δε από τις διαφημίσεις, που αποτελούν τον σημαντικότερο μηχανισμό παραγωγής
τεχνητών αναγκών. Οι συγκεκριμένοι μηχανισμοί μεταμόρφωσαν τον άνθρωπο σ' ένα
ακόρεστο καταναλωτικό ον. Αγοράζει συνεχώς, πιστεύοντας ότι λυτρώνεται από τα
δεσμά της ανάγκης και χωρίς να το καταλαβαίνει γίνεται δέσμιος νέων αναγκών.
Γιατί η καταναλωτική μανία μοιάζει με τη Λερναία Ύδρα, που όταν ο Ηρακλής της
έκοβε ένα κεφάλι στη θέση του φύτρωναν δύο. Ίσως πια έχει δημιουργηθεί η
αντίληψη ότι στολίζοντας υπερβολικά με εκθαμβωτικά στολίδια περνάμε και καλά.
Μεγάλο λάθος. Πιθανώς να μας δημιουργούν μια καλή διάθεση, ωστόσο δεν αποτελούν
και τη βασική προϋπόθεση για την ευτυχία μας. Η καλή παρέα και οι καλές
πράξεις, τις οποίες δυστυχώς θυμόμαστε να κάνουμε τις γιορτές, πρέπει να μας
ικανοποιούν και να μας διασκεδάζουν και όχι τα υλικά αγαθά. Ας συμπαρασταθούμε,
λοιπόν, στους συνανθρώπους μας, που πραγματικά μας χρειάζονται και ας
ξαναβρεθούμε με τους δικούς μας ανθρώπους. Να ανταλλάξουμε μαζί τους απόψεις,
να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε μεταξύ μας, να γελάσουμε, να αστειευτούμε.
Τότε θα έχουμε προσεγγίσει την πραγματική χαρά της ζωής.
