Μήπως οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες είμαστε όλοι εμείς; οι
οποίοι δεν μπορούμε να εντάξουμε στην κοινωνία μας αυτούς τους ανθρώπους με τις
ειδικές ικανότητες. που όμως δεν μπορούν να τις δείξουν, ούτε να μας αποδείξουν
τι αξίζουν. Θεωρούμαστε προοδευμένη κοινωνία που κάνουμε κάθε 4 χρόνια τους
παραολυμπιακούς αγώνες. Αλλά δεν είμαστε γιατί μετά από αυτούς τους αγώνες τι
γίνονται αυτοί οι άνθρωποι; Αναρωτηθήκαμε ποτέ τι κάνουν όλοι αυτοί οι
άνθρωποι; Πώς τα βγάζουν πέρα, με τι λεφτά, πως νιώθουν που επιβαρύνουν τις
οικογένειές τους; Αν έχουν φυσικά. Γίνονται και εκδηλώσεις προς τιμήν τους για
να μας μιλήσουν λίγοι από αυτούς οι οποίοι τα έχουν καταφέρει. Αλλά οι
υπόλοιποι; Αυτοί που δεν τα έχουν καταφέρει;
Οι υπόλοιποι ζουν εξόριστοι στην
ίδια τους την χώρα. Στερούνται αυτά που εμείς θεωρούμε δεδομένα είτε λόγο
έλλειψης χρημάτων, είτε λόγω της άθλιας κατάστασης των δρόμων, είτε της
αγένειας μερικών που τους κοιτάνε περίεργα. Αλλά πώς να μην τους κοιτάνε όταν
λόγω των παραπάνω λόγων βγαίνουν όλο και πιο σπάνια από το σπίτι τους; Για να
αποκτήσουν εκείνοι αυτά που εμείς θεωρούμε δεδομένα πρέπει και εμείς να κάνουμε
κάτι. Όλοι θεωρούμε πως αν ήταν στο χέρι μας θα τους βοηθούσαμε και
επαναπαυόμαστε στην ιδέα πως πρέπει να κάνει κάτι η κυβέρνηση. Όμως δεν είναι
έτσι, γιατί ποιος θα έπαιρνε στην δουλειά του έναν άνθρωπο με κινητικά
προβλήματα, έναν τυφλό ή έναν άνθρωπο με αναπηρία στο μυαλό; Κανείς, γιατί
κανείς δεν είναι πραγματικά προοδευτικός.
Η κυβέρνηση πρέπει να βελτιώσει τους
δρόμους, τα σχολεία για αυτούς τους ανθρώπους με τις ειδικές ικανότητες. Όμως τι
να τα κάνουν τα σχολεία, αν κανένας δεν πρόκειται να τους πάρει στην δουλειά του; Τι να τα κάνουν τα πεζοδρόμια και τις ράμπες αν όλοι οι ασυνείδητοι πάνε και
κλείνουν τις ράμπες και παρκάρουν στα πεζοδρόμια; Γι’ αυτό πρέπει να κάνουμε
κάτι όλοι για να αναδειχτούν οι ικανότητες αυτών των ανθρώπων.
