Χριστουγεννιάτικες ιστορίες και ποιήματα, Ηλιοπούλου Δέσποινα (Β1) και Μιχαλακοπούλου Αναστασία (Β2)

Ώρα για ιστορίες …

Παραμονή Χριστουγέννων στο σπίτι της μικρής Άννα. Εκείνη με αγωνία καθόταν στο περβάζι του παράθυρου, στο μεγάλο σαλόνι, κοιτώντας το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Κρατούσε ένα ποτήρι με γάλα και μπισκότα και προσπαθούσε να μείνει ξύπνια ώστε να δει για πρώτη φορά τον αγαπημένο της Άγιο Βασίλη. Από όταν ήταν μικρό κορίτσι κάθε χρόνο περίμενε με αγωνιά σε αυτό το περβάζι για να τον αντικρίσει, αλλά πάντα την έπαιρνε ο ύπνος. Όμως, φέτος ήταν αποφασισμένη. Κρατούσε όλη της την ενεργεία, για να αποδείξει στον μεγάλο της αδελφό πως ο γεράκος με την κόκκινη στολή δεν ήταν απλώς ένα παραμύθι που τους έλεγε η μαμά κάθε χρόνο τέτοιες μέρες απλά για να περνά ευχαρίστα η ώρα.

Άκουσε κάποιον να φωνάζει το όνομα της. Χαρούμενη έτρεξε προς το τζάκι και έβαλε το κεφαλάκι της μέσα στην καμινάδα για να δει, αλλά τελικά τίποτα. Η φωνή ήταν της μητέρας της η οποία την καλούσε να ανέβει στο δωμάτιο της για ύπνο. Η Άννα στενοχωρημένη, πιστεύοντας ότι ούτε φέτος θα δει τον Άγιο Βασίλη, έκανε να ανέβει τα μαρμαρένια σκαλιά της σάλας. Τότε άκουσε ένα καμπανάκι και γύρισε να δει τι ήταν. Όμως και πάλι τίποτα. Εκείνη τη στιγμή ένιωσε κάτι να τρίβει το πόδι της. Κοίταξε και είδε πως είχε μπλεχτεί στα φωτάκια του δέντρου. Χωρίς να το σκεφτεί καλά, πήγε να ξεμπλεχτεί και κάνοντας βιαστικές κουνήσεις κατέληξε πιο μπερδεμένη στα λαμπάκια και με το πελώριο στολισμένο δέντρο στο πάτωμα. Μόλις οι γονείς της άκουσαν τον θόρυβο, έτρεξαν να δουν τι είχε συμβεί.

Η μικρή Άννα έκλαιγε απαρηγόρητη… Ανέβηκε αποκαρδιωμένη στο δωμάτιό της με τα γαλάζια της ματάκια γεμάτα δάκρυα. Έβαλε τις πιτζάμες της και ξάπλωσε στο κρεβάτι. Τότε της ήρθε η φαεινή ιδέα. Έτρεξε στην σοφίτα και κατέβασε το μικρό δεντράκι που χρησιμοποιούσαν παλιά και μαζί του και την κουτά με τα στολίδια που είχαν περισσέψει . Άρχισε να στολίζει το άσπρο δεντράκι σε μια γωνία του δωματίου της. Μόλις τελείωσε, η ώρα είχε περάσει και είχε αρχίσει να ξημερώνει. Όλοι στο σπίτι κοιμόντουσαν γαλήνια. Η Αννούλα έκανε να ξαπλώσει στο κρεβατάκι της και τότε ήταν που άκουσε ξανά το μικρό καμπανάκι. Γύρισε και είδε έναν σωρό από δώρα κάτω από το δέντρο της .Έτρεξε στο παράθυρο και είδε το έλκηθρο του Άγιου Βασίλη και τον ίδιο να της κλείνει το μάτι…

Καλά Χριστούγεννα Άννα. Είχες δίκιο! Ο Άγιος υπάρχει!

Δεν πιστεύει στα Χριστούγεννα;

Σε ένα μέρος μακρινό,

σε ένα χιονισμένο έρημο χωριό

υπήρχε ένα ροζ σπιτάκι που ζούσε μέσα ένα ωραίο τερατάκι.

Στα Χριστούγεννα δεν πίστευε, μα ούτε και στον Άγιο τον Βασίλη.

Μοναχά να φωνάζει ήθελε και να κλέβει τη χαρά των άλλων.

Παραμονή Πρωτοχρονιάς,

καθότανε μπροστά στο τζάκι,

παραμιλούσε και έλεγε κάποιο τραγουδάκι…

Και τότε ήταν π’ άκουσε το έλκηθρο να πέφτει και τη φωνή του Άγιου,

βαριά να κατεβαίνει.

ΧΟ ΧΟ ΧΟ

Βοήθεια ζητεί

γιατί το έλκηθρο έσπασε και μόνος του δεν μπορεί να βγει!

Και τότε το μικρό το τερατάκι ένιωσε κάτι στην κάρδια.

Κάτι που του λέγε να πάει,

να φέρει στα παιδιά χαρά.

Ο Αϊ Βασίλης σαν τον είδε χάρηκε παρά πολύ.

Μια αγκαλιά τον πηρέ και του έδωσε ένα φιλί.

Το τερατάκι τον βοήθησε και έφτιαξε το έλκηθρο στο πι και φι

και τώρα τα Χριστούγεννα αγαπάει, σαν κάθε άλλη γιορτή.

Την επομένη τη μέρα ξύπνησε όλο χαρά και τότε είδε ένα δεντράκι με στολίδια στη γωνία,

Θαύμα ήταν Χριστουγέννων που βρέθηκε το δέντρο εκεί,

σαν να το έφερε ο χρόνος μαζί με την νέα του αρχή