Τα
παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν! Του Νίκου Σιδέρη.
Το βιβλίο αυτό είναι ταυτόχρονα
επιστημονική μελέτη και εμπιστευτική επιστολή σε γονείς που σκέφτονται. Απευθύνεται
σε συνηθισμένους γονείς, που μέσα σε συνήθεις οικογένειες, ανατρέφουν συνήθη παιδιά.
Και στην πορεία συναντούν δυσκολίες, απορίες, προβλήματα,
ίσως και αδιέξοδα. Όλο και συχνότερα, αυτοί οι συνήθεις γονείς θέτουν το ερώτημα:
«μήπως το παιδί χρειάζεται ψυχολόγο;». Η εμπειρία και ο στοχασμός του συγγραφέα,
ωστόσο, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι, κατά κανόνα, τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο.
Γονείς θέλουν! Αυτή η ανοιχτή επιστολή, λοιπόν, εξηγεί με τρόπο κατανοητό τι σημαίνει
η σχέση γονιού-παιδιού, τι περιμένει το παιδί από τους γονείς του, πώς μπορεί
να στέκεται ο γονιός στη θέση του και πώς να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που εκδηλώνονται
με συμμέτοχη του παιδιού. Παράλληλα, καταγράφει συγκεκριμένες οδηγίες, που μπορούν
να υποστηρίξουν την τέχνη του γονιού. Μια τέχνη που βασίζεται σε δύο μόνο πράγματα
που μπορεί να προσφέρει στο παιδί του: αγάπη και κανόνες.
ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ
Τα παιδιά όσο και αν ζορίζονται
ή και αν υποφέρουν, θέλουν γονείς στη θέση του γονιού - όχι το τίποτα. Είναι τόσο
προφανής η απάντηση όταν κάποιοι γονείς, για δικούς τους λογούς, επιχειρούν να αποφύγουν
ή να απαλλαγούν από την ιδιότητα του γονιού και να αναθέσουν την ευθύνη για την
ανατροφή και τα προβλήματα του παιδιού τους σε έναν ψυχολόγο...
Ένα
κορίτσι δεκαοκτώ ετών, σε στιγμή πόνου και αλήθειας, λέει στη μητέρα του «Μαμά,
έχω μια απορία. Αφού μπορούσες να μου πεις, να μου μιλήσεις, γιατί με άφησες
τόσα χρονιά να περπατώ σαν μοντέλο στην πασαρέλα και να παίρνω και άλλες
τέτοιες πόζες; Όλοι γελούσαν πίσω από την πλάτη μου, και εσύ δεν έκανες κάτι να
με προφυλάξεις. Απορία είναι, και παράπονο: Γιατί;»
Σε κάθε περίπτωση,
για να συγκροτηθεί ένα παιδί, το να υπάρχουν γονείς στη θέση του γονιού, που λειτουργούν
όσο καλύτερα μπορούν συμφώνα με όσα υπαγορεύει η ιδιότητα του γονιού, είναι το
ίδιο αναγκαίο με την τροφή και το νερό. Και αυτό, τα παιδιά το ξέρουν. Άρα,
καταλήγουμε στο ότι τα παιδιά δεν χρειάζονται ψυχολόγο, γονείς θέλουν.
Η ΑΠΟΨΗ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΟΥ
ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΜΑΣ
Διαβάζοντας το βιβλίο
του Νίκου Σιδέρη, μας γεννήθηκαν πολλές απορίες και ερωτήματα, τα οποία κλήθηκε
να μας απαντήσει η ψυχολόγος του σχολείου μας, κυρία Μαρία Κούκνη. Ο ρόλος του
ψυχολόγου είναι ανώφελος και αδιάφορος; Η ψυχολογική υποστήριξη που προσφέρουν
οι ειδικοί είναι απλώς μια μόδα, που δεν καλύπτει βασικές μας ανάγκες;
Η
ψυχολόγος κυρία Κούκνη υποστήριξε ότι αν ένα παιδί ήταν πιο ανοιχτό, δεν θα χρειαζόταν
καθόλου η βοήθεια του ψυχολόγου, διότι τα παιδιά θα είχαν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη
στου γονείς και στους συγγενείς τους. Αν όμως ένα παιδί δεν είναι έτοιμο να
μοιραστεί ένα πρόβλημά του, που το έχουν παρατηρήσει και αντιληφθεί οι γονείς
του, με έναν ψυχολόγο του αφήνουμε περισσότερο χρόνο, για να ανοιχτεί. Σε
περίπτωση που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια, οι ψυχολόγοι το αφήνουν να
εκφραστεί με εικόνες και άλλα διαγνωστικά εργαλεία που τους βοηθούν στην
ερμηνεία της ψυχολογίας του παιδιού. Συνήθως του ζητούν να ζωγραφίσει κάτι
συγκεκριμένο, όπως το σπίτι του, την οικογένεια του, δέντρα ή και μια μουντζούρα.
Σχεδιάζοντας ακόμα και τη μουντζούρα μπορεί να αποτυπώσει ένα συναίσθημά του ή μια
μνήμη που δεν μπορεί να την εκφράσει ρητά. Η παρέμβαση του ψυχολόγου, λοιπόν,
μπορεί να ομαλοποιήσει τις σχέσεις γονέων-παιδιών, χωρίς να αντικαθιστά ή να
καταργεί τον γονεϊκό ρόλο.
