Δημιουργική γραφή, της Εβελίνας Αθανασιάδη (Γ1) και της Χρύσας Γκριτζώνα (Γ1)

Δημιουργική Γραφή βασισμένη στο ποίημα της Δήμητρας Χ. Χριστοδούλου «Για ένα παιδί που κοιμάται»

Για ένα παιδί που κοιμάται

Νύχτα. Η κίνηση αραιή στη λεωφόρο.

Μες στο κλειστό, το φωτισμένο εργοστάσιο,

Οι μηχανές, αποσταμένες* μα άγρυπνες,

Επιβλέπουν σαν άκακοι γίγαντες

Τον ύπνο του μικρού. Στριμωγμένος

Κοντά στη σκάρα του ατμού,

Με του αδερφού του το παλτό σκεπασμένος

Ξεκουράζεται.

Όλη τη μέρα δουλεύει στα φανάρια

Σκουπίζει τζάμια βιαστικά με το κόκκινο.

Εισπράττει κέρματα ή την εύλογη αγανάκτηση. Περιμένει το επόμενο φανάρι.

Τίμια κερδίζει έτσι το ψωμί

Και το μερίδιο του νυχτοφύλακα,

Που τον αφήνει να κοιμάται εκεί μέσα.

Τα χιονισμένα βουνά της πατρίδας του,

Τα χέρια της μάνας του που τύλιγαν γύρω του

Γυναίκειο μαντίλι για το κρύο,

Το δάσκαλο που πληρωνότανε με γάλα

Μόλις θυμάται.

Θυμάται κάτι ελληνικά από το στόμα του,

Που τώρα εδώ ακούγονται αλλιώτικα.

Όχι σαν βότσαλα γυαλιστερά μεγάλης θάλασσας,

Όχι σαν ποδοβολητό του αλόγου

Ενός ανίκητου στρατηλάτη,

Αλλά να, σαν τα κέρματα στην τσέπη,

Σαν το φτύσιμο στο βλέμμα του πελάτη.

Καμιά φορά πιο εγκάρδια

Σαν τούτο δω το βουητό της σκάρας,

Που όλο ανεβάζει το θερμό ατμό.

«Η χαμένη ελπίδα»

25\02\1995

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Ακόμα μια δύσκολη μέρα έφτασε στο τέλος της και εγώ είμαι εδώ, στο σκοτεινό, απόμακρο υπόγειο του εργοστασίου. Είμαι εξουθενωμένος. Κάθε μέρα βρίσκομαι στους γεμάτους κόσμο δρόμους, δουλεύοντας σκληρά για να καταφέρω να ξεπληρώσω τον άκαρδο φύλακα του εργοστασίου. Η συμφωνία μας μου επέτρεπε να περνάω τις μίζερες νύχτες μου στο εργοστάσιο, με αντάλλαγμα το εισόδημα που κερδίζω από την καθημερινή, σκληρή μου δουλειά στους δρόμους.

Πριν περίπου από μια εβδομάδα, βρέθηκε στα χέρια μου ένα βιβλίο. Κρατώντας το στα χέρια μου και ξεφυλλίζοντάς το, αποφάσισα να το κρατήσω για να περάσω τις βασανιστικά αργές, μοναχικές μου ώρες. Δεν έχω φτάσει ακόμα ούτε στα μισά αυτού του βιβλίου, εφόσον καθημερινά νιώθω εξαντλημένος και δεν έχω καταφέρει να αφιερώσω τον απαραίτητο χρόνο που απαιτεί ένα τέτοιο βιβλίο. Όμως μέχρι αυτό το σημείο έχω ήδη καταφέρει να ταυτιστώ με τον ήρωα. Και οι δύο περνάμε πολύ δύσκολα, αφού κανένας από τους δυο μας δεν έχει ένα μέρος να αποκαλεί σπίτι, αλλά μόνο ένα τετράδιο και ένα μολύβι.

Κατά τη διάρκεια της ημέρας μου, έχω πιάσει τον εαυτό μου να ταυτίζεται με τον ήρωα και αυτό μου κίνησε περισσότερο το ενδιαφέρον για να το ολοκληρώσω. Συνεχίζοντάς το, κατάλαβα το πόσο άδικα μου έχει φερθεί η ζωή. Αναγνώρισα κάποια από τα δικαιώματά μου, τα οποία δεν ήξερα καν πως έχω, αντίθετα με τον ήρωα του βιβλίου ο οποίος όχι μόνο γνώριζε, αλλά πάλεψε και για αυτά. Τι σπουδαίο, να αγωνίζεσαι για να βελτιώσεις τη ζωή σου. Αυτό όμως εγώ δεν πρόκειται να το καταφέρω ποτέ, καθώς στον «δικό μου» κόσμο είναι πολύ σπάνιο να αναγνωριστούν.  

Όσα χρόνια κι αν περάσουν και όσο κι αν θέλω να υπερασπιστώ τον εαυτό μου διεκδικώντας τα δικαιώματά μου, ώστε να καταφέρω να ζήσω μια καλύτερη ζωή όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας μου, ξέρω πως αυτό θα παραμείνει ένα ακατόρθωτο όνειρο, εγκλωβισμένο στους στενούς, σκοτεινούς τοίχους του εργοστασιακού υπογείου. Η καθημερινή μου επαφή με όλο αυτό τον κόσμο, που ζει τη ζωή που αρμόζει σε κάθε άνθρωπο, όπως εγώ, με φέρνει πιο κοντά στη πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα όμως που μόνο στις σκέψεις και στα όνειρα μου μπορώ να έχω. Στην πραγματικότητα που θα έπρεπε να ζω. Ο