«Η πρώτη γυναίκα του Αϊνστάιν, η Μιλέβα Μάριτς , του έδωσε πολλές εκπληκτικές ιδέες με την βοήθεια των οποίων έφτασε στην επιτυχία. Αυτή έγραψε τα άρθρα για τη Θεωρία της Σχετικότητας τα οποία ο ίδιος δημοσίευσε υπογράφοντας το όνομά του!»
Λένε ότι πίσω από έναν μεγάλο άνδρα κρύβεται πάντα μία μεγάλη γυναίκα. Πίσω από τη πιο διάσημη μεγαλοφυΐα της ανθρωπότητας, τον Άλμπερτ Αϊνστάιν, στεκόταν η Μιλέβα Μάριτς, μία Σερβίδα η οποία, εκτός που γέννησε τρία παιδιά μαζί του, ήταν πολύ πιθανόν να «γέννησε» και την περίφημη Θεωρία της Σχετικότητας κάνοντας όλους τους απαραίτητους μαθηματικούς υπολογισμούς γι’ αυτήν. Και γι’ αυτό το λόγο ίσως ο Αϊνστάιν, όταν πήρε το Βραβείο Νόμπελ κατέθεσε όλο το ποσό στο λογαριασμό της, παρόλο που εκείνη την εποχή ήταν πλέον χωρισμένοι.
Από μικρό κοριτσάκι η Μιλέβα αποδείχτηκε πως ήταν μια θαυμάσια μαθήτρια, το πιο λαμπερό μυαλό του σχολείου, οπότε ο πατέρας της, ήθελε να κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσε για το μέλλον της κόρης του και να της προσφέρει τις καλύτερες σπουδές που μπορούσε να έχει κανείς στην Αψβουργική Αυτοκρατορία, παρόλο που τότε οι γυναίκες δεν σπούδαζαν.
Εκεί γνώρισε και το μελλοντικό της σύζυγο, τον Άλμπερτ Αϊνστάιν, που όταν γνωριστήκανε ήταν μόλις 17 ετών ενώ η ίδια ήταν 21. Πολύ γρήγορα έγιναν στενοί συνεργάτες που δούλευαν μαζί, σπούδασαν, αλλά και περνούσανε πολλές ώρες μαζί συζητώντας τα θέματα τα οποία λαχταρούσαν και οι δυο. Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που καθόταν μαζί στη βιβλιοθήκη μέχρι που καθόταν μόνη της, λύνοντας τις εξισώσεις του Αϊνστάιν, ενώ εκείνος ήταν έξω με παρέα.
Η Μιλέβα έφυγε για την Σερβία, όταν διαπίστωσε ότι ήταν έγκυος. Εκεί γέννησε ένα κοριτσάκι, τη Λίσερλι, αλλά όμως το άφησε στη Σερβία για υιοθεσία. Όσο έλειπε στη Σερβία, λόγω της εγκυμοσύνης και της γέννας, ο Αϊνστάιν της έστελνε πολλά γράμματα ζητώντας της να τον βοηθήσει με τις μαθηματικές ασκήσεις και εκείνη του έστελνε τη δουλειά της ταχυδρομικώς
Λίγο πριν γεννήσει του είπε ότι περιμένει το παιδί τους. Η Μιλέβα γύρισε ελεύθερη και πάλι για τον Άλμπερτ στη Ζυρίχη και στις 6 Ιανουαρίου του 1903 το ζευγάρι παντρεύτηκε. Μετά το γάμο τους γεννήθηκαν οι δύο γιοι τους, ο Χανς Άλμπερτ και ο Έντουαρντ, καθώς και πολλές ιδέες για τη Θεωρία της Σχετικότητας, πάνω στις οποίες η Μιλέβα καθόταν καθημερινά.
Ο Έντουαρντ αποδείχτηκε ότι πάσχει από σχιζοφρένεια και ο αγώνας της Μιλέβας για να φροντίσει τα παιδιά της ήταν όλο και πιο δύσκολος. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η Μιλέβα να μην είχε όλον τον χρόνο στη διάθεση της να τον μοιραστεί με τον «καλό» της. Έτσι ο ίδιος, όλο και περισσότερο, έφευγε από το σπίτι. Δεν είχε άλλη επιλογή παρά να ικανοποιηθεί με το ρόλο της μητέρας. Μέχρι τότε της αρκούσε που συνεργαζόταν στις επιστημονικές εργασίες που θα φέρουν δόξα στον άνδρα της. Ποτέ δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι τίποτα δεν είχε η ίδια από αυτά. Πίστευε ότι εκείνοι οι δύο ήταν ένα.
Αυτό το γεγονός διέλυσε ψυχολογικά την Μιλέβα, που έπαθε έναν ισχυρό νευρικό κλονισμό, αλλά κατάφερε να σταθεί ξανά στα πόδια της με έναν σκοπό: να μεγαλώσει τα παιδιά τους. Ο Αϊνστάιν από τότε που βρήκε άλλη γυναίκα δεν έδινε καμία σημασία στη Μιλέβα και στα αγόρια τους.
Σύμφωνα με τον ίδιο, ο Αϊνστάιν όταν αναφέρεται στην έρευνα για τη Θεωρία της Σχετικότητας μιλάει στον πληθυντικό, «η έρευνά μας». Μάλιστα σε ένα γράμμα έγραψε: «Πόσο χαρούμενος και περήφανος θα γίνω όταν οι δυο μας θα καταφέρουμε να ολοκληρώσουμε τη θεωρία μας επιτυχώς».
Υπάρχουν και άλλα στοιχεία που παρουσιάζει ο καθηγητής Γουόκερ και πρόκειται για τα απομνημονεύματα του Ρώσου φυσικού Abraham Joffe. Σε αυτά ο φυσικός κάνει αναφορά σε τέσσερις σημαντικές εργασίες που έχουν την υπογραφή των Αϊνστάιν και Μάριτς. Ωστόσο υπάρχει μόνο η αναφορά του Ρώσου επιστήμονα, ο οποίος έχει αποβιώσει.
Από την πλευρά η Ζέντα Τρέμελ – Πλετζ, διδάκτορας γλωσσολογίας στο Γερμανικό Ινστιτούτο της Βόννης, υποστηρίζει ότι ο Αϊνστάιν εκμεταλλεύθηκε την εργατικότητα και το ταλέντο της συζύγου του.
«Της έκλεβε ιδέες και απαιτούσε από αυτήν να του κάνει τα μαθηματικά όταν τελείωνε από το μαγείρεμα και το πλύσιμο των πιάτων» λέει η ίδια.
Η ιστορία της η Μιλέβα Μάριτς αποτελεί ζωντανό παράδειγμα για ανθρώπους που συμμετείχαν σε σημαντικά γεγονότα αλλά δεν αναφέρθηκαν ποτέ.
