«Το Χαμόγελο του Παιδιού», μία οργάνωση που έχει αλλάξει τον κόσμο - Συνέντευξη με τον Πρόεδρο του Χαμόγελου του Παιδιού, της Χριστίνας Βασιλείου
Οι εθελοντικές οργανώσεις είναι ένας θεσμός ο οποίος έχει επικρατήσει τα τελευταία χρόνια και έχει συμβάλει καθοριστικά σε διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά μικροί και μεγάλοι. Ένας από αυτούς τους οργανισμούς είναι το «Χαμόγελο του Παιδιού». Το «Χαμόγελου του Παιδιού» είναι μία οργάνωση η οποία λαμβάνει χώρα από τον Δεκέμβριο του 1995 κι έχει επιδείξει μεγάλο πλήθος δράσεων υποστηρίζοντας μ’ αυτόν τον τρόπο χιλιάδες ευάλωτες κοινωνικές ομάδες σ’ όλες τις ηλικίες ανεξαρτήτως φυλής, θρησκείας και χρώματος με διάφορους τρόπους. Όλα ξεκίνησαν από το ημερολόγιο ενός 10χρονου αγοριού, του Ανδρέα Γιαννόπουλου, το οποίο είχε προσβληθεί από καρκίνο κι η μεγαλύτερη του επιθυμία ήταν να δημιουργηθεί ένας οργανισμός, ο οποίος θα βοηθάει όλα τα παιδιά, ανεξαιρέτως από το ιστορικό τους να ζήσουν σ’ ένα κόσμο καλύτερο σε σχέση μ’ αυτόν στον οποίο μπορεί να ζούσαν πριν(«Όλοι ξέρουμε, συζητάμε για κάτι παιδιά στους δρόμους που τους λείπει το χαμόγελο. Τους λείπει το χαμόγελο γιατί δεν έχουν λεφτά, δεν έχουν παιχνίδια, δεν έχουν φαΐ και μερικά δεν έχουν καν γονείς. Σκεφτείτε λοιπόν και αφήστε τα λόγια ας ενωθούμε και ας δώσουμε ότι μπορούμε στα φτωχά άσπρα και μαύρα όλα παιδιά είναι και αξίζουν ένα χαμόγελο. Αυτός ο Σύλλογος θα λέγεται Το Χαμόγελο του Παιδιού. Ελάτε λοιπόν να βοηθήσουμε αν ενωθούμε όλοι θα τα καταφέρουμε»). Ο σκοπός του είναι να βοηθήσει μικρά παιδιά τα οποία υποφέρουν σε μεγάλο βαθμό σ’ όλους τους τομείς, και βρίσκονται συνήθως στα νοσοκομεία λόγω μιας σοβαρής νόσου, είτε κατοικούν στα σπίτια του «Χαμόγελου του Παιδιού», κι ορισμένες φορές η συγκεκριμένη οργάνωση συμβάλλει διοργανώνοντας παζάρια στα οποία καλούν εμάς να βοηθήσουμε. Ένας από τους μεγαλύτερους του στόχους είναι να μας ευαισθητοποιήσει, να μας μάθει τι σημαίνει αλληλοβοήθεια και να μας κινητοποιήσει να υποστηρίξουμε τα άτομα τα οποία έχουν ανάγκη από εμάς για μία καλύτερη ζωή.
Φέτος, το σχολείο μας αποφάσισε από τις 18/11/2024 έως τις 6/12/2024 να στηρίξει αυτόν τον οργανισμό, προσφέροντας είδη πρώτης ανάγκης κι είδη τροφίμων και μέσα απ’ αυτό μαθαίνουμε πόσο σημαντική είναι η αξία της ενσυναίσθησης, της προσφοράς στον συνάνθρωπο, της αγάπης και της ισότητας, κι ότι πέρα από την αξία της γνώσης είναι απαραίτητο να υποστηρίζουμε τους ανθρώπους οι οποίοι δεν είχαν την τύχη να βρίσκονται στη θέση την οποία βρισκόμαστε εμείς.
«Να ακούμε τα παιδιά!»
Συνέντευξη του Προέδρου του Χαμόγελου του Παιδιού , Κώστα Γιαννόπουλου, στο e - logeio και τη Χριστίνα Βασιλείου.
Κ. Γ.: Έλα Χριστίνα, πάμε, στη διάθεσή σου!
- Όταν είδατε το ημερολόγιο του Ανδρέα, στις 9 Νοεμβρίου του 1995, φανταστήκατε όλο αυτό το τεράστιο έργο του Χαμόγελου που θα ακολουθούσε;
Κ. Γ : Ωχ, ερώτηση που κάνεις… Πού να το φανταστώ ότι η επιθυμία του γιού μου θα μπορούσε να πάρει τέτοιες διαστάσεις και να γίνει ένα θαύμα… Πού να το φανταστώ ότι ένα 10χρονο παιδί θα μας κινητοποιούσε όλους στην ελληνική κοινωνία, τον καθένα από το δικό του μετερίζι, εργαζόμενους, εθελοντές… Πού να το φανταστώ… Είναι δύσκολο να το ζεις και να το διανοηθείς…Το μόνο που προσπαθούσα τότε ήταν να δώσω κουράγιο στον Ανδρέα, να του πω ότι αυτό που κάνει είναι πολύ σημαντικό, γιατί ήξερα ότι φεύγει από τη ζωή και ήθελα να ξέρει ότι θα κάνουμε το καλύτερο δυνατό για να πραγματοποιήσουμε την υπόσχεση που του είχαμε δώσει. Μόνο αυτό μπορούσα να φανταστώ…
- Αυτά τα 29 χρόνια υπήρχαν πράγματα που σας κούρασαν ή σας απογοήτευσαν; Πώς τα αντιμετωπίσατε;
Κ. Γ : Κούραση υπάρχει μόνιμη όταν προσπαθείς και δουλεύεις 24 ώρες το 24ωρο… Απογοήτευση; Συνέχεια απογοητεύσεις… Όχι προσωπικά σε εμένα ως άνθρωπο, αλλά απογοήτευση όταν δεν μπόρεσε να σωθεί ένα παιδί, όταν δεν έγινε κάτι ώστε να δοθεί μια ευκαιρία σε ένα παιδί που χρειαζόταν υποστήριξη, και κάποιοι έβαλαν εμπόδια στην προσπάθεια μας… Όλα αυτά σου προκαλούν απογοητεύσεις, αλλά σηκώνεσαι και ανεβαίνεις. Πέφτεις και σηκώνεσαι… Συχνά κινδυνεύει η ζωή ενός παιδιού. Δεν υπάρχει «δεν μπορούμε», δεν υπάρχει «δεν γίνεται»…
- Πριν το Χαμόγελο, ήσασταν επιτυχημένος επιχειρηματίας, στον τομέα της τεχνολογίας. Ήταν δύσκολο να αποφασίσετε να αλλάξετε την καθημερινότητά σας και να αφοσιωθείτε στο Χαμόγελο;
Κ. Γ: Κορίτσι μου καλό, αυτή η ερώτηση είναι πάρα πολύ κρίσιμη… Δεν είχα δεύτερες σκέψεις, ούτε δευτερόλεπτο. Να μην αφήσω τη δουλειά μου, η οποία ήταν επιτυχημένη όπως λες; Είχα να εκπληρώσω την επιθυμία ενός παιδιού 10 χρονών, το οποίο έφευγε από τη ζωή. Ήμουν ο μπαμπάς του, δεν μπορούσα να μην εκπληρώσω την υπόσχεση. Τον λάτρευα, τον λατρεύω ακόμη και τώρα, δεν αλλάζει αυτό… Όταν μου πρότειναν τότε οι παλιοί μου συνεργάτες, να συνεχίσουμε κάποιες δουλειές και επιχειρηματικές δραστηριότητες, τους είπα «τι θέλετε; Όταν ένα παιδί θα κινδυνεύει, δεν θα πρέπει να τρέχω να πάω στο παιδί; Αυτό θα κάνω»! Για αυτόν τον λόγο, επειδή θέλω πάντα να είμαι επιτυχημένος και να δουλεύω με συνείδηση και σύνεση, θα κάνω αυτό που με καλεί να κάνει ο γιος μου και η ηθική μου υποχρέωση. Ήταν η υποχρέωση μου απέναντι στον Ανδρέα, σε αυτόν τον 10χρονο μικρούλη, που παρέμεινε σε ηλικία 10 χρονών για εμένα.
- Όταν ήσασταν παιδί, ή στην ηλικία μας, στο Γυμνάσιο, υπήρχαν πράγματα που σας προβλημάτιζαν; Ο κόσμος φαινόταν καλύτερος τότε;
Κ. Γ: Κοίταξε, στα μάτια ενός παιδιού, συχνά τα πράγματα φαίνονται δύσκολα. Η εποχή εκείνη οπού ζούσαμε εμείς, υποτίθεται ότι ήταν πιο «αγνή», αλλά πάντοτε υπήρχαν τα προβλήματα. Ωστόσο παίζαμε στις αλάνες και τους δρόμους, χωρίς να φοβόμαστε… Υπήρχαν και τότε όμως κακοί άνθρωποι, άνθρωποι που ήθελαν να κάνουν κακό σε ένα παιδί, καταλαβαίνεις τι θέλω να πω… Υπήρχαν και τότε άνθρωποι που δεν επέτρεπαν στα παιδιά να επιβιώσουν με υγεία και αξιοπρέπεια… Καταλαβαίνεις πάλι τι θέλω να πω… Είναι τέτοια η παιδική σας αθωότητα, που δεν θέλω να αναφέρω κάτι και να σας χαλάσω τη διάθεση.
- Θα θέλατε να πείτε κάτι στα παιδιά που πάνε στο Γυμνάσιο; Κάποια συμβουλή;
Κ. Γ. Τα παιδιά που πάνε στο Γυμνάσιο, κατόπιν θα πάνε στο Λύκειο, μετά θα πάνε στο Πανεπιστήμιο ή θα κάνουν κάτι άλλο, και μετά θα μεγαλώσουν και θα θυμούνται τις όμορφες στιγμές που πέρασαν στο Γυμνάσιο… Γιατί ξέρεις τι κάναμε όλοι που περάσαμε από το Γυμνάσιο; Σκεφτόμαστε μόνο τι έχουμε να διαβάσουμε, την πίεση, την καθημερινότητα, την γκρίνια των γονιών, τις υποχρεώσεις… «Θέλω να παίξω, δεν μου δίνετε χρόνο για να παίξω», άκουσα από κάποιο παιδάκι… Παρ’ όλα αυτά, όταν θα φτάσεις στην ηλικία τη μεγάλη, δεν θα υπάρχουν ωραιότερες αναμνήσεις από τις παιδικές και τις εφηβικές αναμνήσεις. Προσπαθήστε να έχετε ωραίες στιγμές και μνήμες, γιατί όποιος έχει μνήμες θετικές, η μελλοντική ζωή του είναι καλύτερη. Ζήστε την ανεμελιά που έχετε τώρα… Σε αυτή την ηλικία δεν βάζετε «φίλτρα» στις σκέψεις και στις επικοινωνίες σας - ενώ όσο μεγαλώνουμε βάζουμε «φίλτρα», για να κρύψουμε συναισθήματα και πράγματα… Ζήστε την ανεμελιά της ηλικίας σας.
- Τελικά τι θα μπορούσαμε να κάνουμε, ώστε να δημιουργήσουμε έναν καλύτερο κόσμο για τα παιδιά;
Κ. Γ. Να ακούμε τα παιδιά! Να συνομιλούμε όλοι με τα παιδιά και να έχουμε ουσιαστική επικοινωνία μαζί τους. Το τελευταίο διάστημα ακούμε για παιδιά που βιώνουν κάποιες εντάσεις… Δεν επικοινωνούν οι μεγάλοι με τα παιδιά… Το άλλο το οποίο γίνεται, είναι ότι εμείς οι μεγάλοι – και δεν ξέρω εάν πρέπει να τα λέω αυτά στα παιδιά – έχουμε βάλει τα παιδιά απέναντί μας. Οι άνθρωποι συχνά προσπαθούν να επιβάλλουν πράγματα στα παιδιά… Εάν συνομιλούμε, αν μοιραζόμαστε σκέψεις και εμπειρίες με τα παιδιά – συναισθανόμενοι την ανάγκη των παιδιών να περάσουν κάποια μηνύματα στους μεγάλους – νομίζω ότι θα είναι καλύτερα τα πράγματα. Μου λέει η κόρη μου: «δεν έχω χώρο να παίξω! Έχω οχτώ ώρες μαθήματα, μετά γυρίζω και έχω πάλι μαθήματα, δεν μπορώ, δεν αντέχω»! Πρέπει να ακούμε τα παιδιά, με το νοιάξιμο, και αυτή τη φροντίδα τη μοναδική των γονιών. Εμείς στο Χαμόγελο παίζουμε αυτόν το ρόλο, όταν τα παιδιά δεν απολαμβάνουν τη μαμαδίστικη και τη μπαμπαδίστικη φροντίδα.
Να μην πάψουμε να έχουμε την παιδική αθωότητα στο μυαλό μας και την ψυχή μας. Ακούγεται ίσως ρομαντικό, αλλά το Χαμόγελο του Παιδιού έχει εθελοντές παιδιά και εφήβους, και μάλιστα έχουν κάνει κάποιες δράσεις και προτάσεις, με δυνατότητες που είναι μοναδικές. Είναι μοναδικές διότι προέρχονται από τις δικές τους επιθυμίες και όχι από την επιβολή κάποιων μεγάλων. Είχαμε πρόσφατα, για παράδειγμα, ένα διεθνές συνέδριο, και ήρθαν άνθρωποι από όλες τις χώρες και μας είπαν πώς αντιμετωπίζουν τη βία και το bullying. Σε τέτοιες πρωτοβουλίες η γνώμη του παιδιού έχει θέση, κάτι προσπαθεί να πει! Αυτά είναι πράγματα τα οποία οι αρμόδιοι πρέπει να τα στηρίξουν, βλέποντας παραδείγματα και από άλλες χώρες.
