Με αφορμή ένα περιστατικό που σημειώθηκε πριν λίγες ημέρες στην Εθνική Πινακοθήκη, όπου ένας βουλευτής βανδάλισε ορισμένα έργα, θα ήθελα να θίξω το θέμα του εάν υπάρχουν και αν ναι, ποια είναι, όρια στην τέχνη.
Πολλοί θα ισχυριστούν πως ζώντας σε μια ελεύθερη χώρα με δικαίωμα έκφρασης της προσωπικής μας γνώμης η τέχνη δε θα έπρεπε να οριοθετείται βάσει ατομικών ιδεολογιών του καθενός από εμάς. Από τα αρχαιότερα χρόνια η τέχνη αποτελούσε στάση της ιστορίας, καθώς μέχρι και σήμερα αντλούμε σημαντικές πληροφορίες της χώρας μας χάρη σε έργα τέχνης που έχουν αναδυθεί από πολλαπλές ανασκαφές. Για κάθε άνθρωπο η έκφρασή του μέσω της τέχνης είναι αναπόσπαστο δικαίωμα του, το οποίο κανένας και με κανένα τρόπο δεν μπορεί να ελέγξει ή να αναιρέσει.
Βάσει αυτών των πεποιθήσεων, αρκετοί θεωρούν πως τίποτα δεν είναι μαύρο ή άσπρο. Βέβαια όλοι πρέπει να έχουμε τη δυνατότητα να εκφραζόμαστε, να ξεδίνουμε μέσω της τέχνης, όμως χωρίς να ξεχνάμε πως το δικαίωμα μας να εκφραζόμαστε μας επιτρέπει να σατιρίζουμε ή να κοροϊδεύουμε κάτι που μια άλλη ομάδα ανθρώπων μπορεί να θεωρεί σημαντικό (π.χ. θρήσκευμα).
Συνοψίζοντας, το δικαίωμα έκφρασης μέσω της τέχνης αποτελεί κύριο θέμα της επικαιρότητας λόγω των πρόσφατων συμβάντων ενώ ταυτόχρονα δε φαίνεται να υπάρχει σωστή ή λάθος άποψή, καθώς είναι ένα ξεκάθαρα υποκειμενικό θέμα.
