Κατά την περίοδο της μεταπολίτευσης έγινε υποχρεωτική στα σχολεία η σύναξη δεκαπενταμελούς συμβουλίου στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ουσιαστικά οι μαθητές οφείλουν να εκλέγουν εκπροσώπους και διαπραγματευτές μεταξύ της διεύθυνσης και των μαθητών. Αυτή η διαδικασία αποσκοπεί στην πρώτη επαφή των μελλοντικών πολιτών με την πολιτική και τις υποχρεώσεις τους απέναντι στην κοινωνία.
Έπειτα από συνεχείς και βίαιους αγώνες για τη συμμετοχή των γυναικών στη λήψη πολιτικών αποφάσεων, για τη συμμετοχή τους στις εκλογές αλλα και για το δικαίωμα να εκλέγονται, καταλήξαμε στο σημείο οι νέες γενεές να υποτιμούν και να αμφισβητούν τις ικανότητες των κοριτσιών στην πολιτική ηγεσία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η σύνθεση του δεκαπενταμελούς συμβουλίου στα σχολεία. Οι έφηβοι θεωρούν ιδανικό προεδρείο αυτό που αποτελείται μόνο από αγόρια και επιχειρούν την πραγματοποίησή του, έχοντας θέσει τις αρμοδιότητες του καθενός πριν δημοσιευθούν τα αποτελέσματα και φυσικά έχοντας αποκλείσει από αξιώματα οποιοδήποτε κορίτσι. Είναι μια κατάσταση η οποία απηχεί οπισθοδρομικές αντιλήψεις και αντί οι ίδιοι οι μαθητές να πασχίζουν για τη βελτίωση της κοινωνίας, να αντιταχθούν σε οποιαδήποτε προκατάληψη απέναντι στο γυναικείο φύλο, και να δικαιώσουν τους αγώνες που είχαν δοθεί για τα δικαιώματα των γυναικών, προτιμούν να συντάσσονται, να συμβάλουν και να συμμετέχουν στην γελοιοποίηση ενός προκαθορισμένου συμβουλίου.
Αυτό - προς μεγάλη μου έκπληξη - παρατηρείται και στα ιδιωτικά σχολεία. Παρόλο που στα σχολεία αυτά έχει κυριαρχήσει η αντίληψη πως οι μαθητές διαθέτουν οικονομικές και μαθησιακές δυνατότητες, με αποτέλεσμα να μην ταυτίζονται με τέτοιες ιδεοληψίες και προκαταλήψεις, στην πραγματικότητα η ανισότητα στην εκπροσώπηση των δύο φύλων παραμένει.
