Ο Νίκος
Εγγονόπουλος ήταν ένας μεγάλος ζωγράφος, σκηνογράφος και ποιητής. Γεννήθηκε στις
21 Οκτωβρίου του 1907 και πέθανε στις 31 Οκτωβρίου του 1985 από ανακοπή καρδιάς
και η κηδεία του πραγματοποιήθηκε στο Νεκροταφείο της Αθήνας.
Πέρασε τα
μαθητικά του χρόνια σε ένα σχολείο του Παρισιού. Στην Αθήνα επέστρεψε το 1927
για να υπηρετήσει τη θητεία του. Απολύθηκε το 1928 κι εργάστηκε μέχρι το 1930
ως μεταφραστής σε τράπεζα και ως γραφέας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Παράλληλα,
φοιτούσε σε Νυχτερινό Γυμνάσιο.Το 1930 έως το 1933 εργάστηκε ως σχεδιαστής στη
Διεύθυνση Σχεδίων Πόλεως του Υπουργείου Δημοσίων Έργων. Το 1932 γράφτηκε στην
Σχολή Καλών Τεχνών και το 1939 πραγματοποιεί την πρώτη του ατομική έκθεση με επιρροές από τo μεταφυσικό κόσμο του Ντε Κίρικο
όμως το 1941 πολέμησε στο Αλβανικό Μέτωπο.Το 1945 αποσπάστηκε στο Εθνικό
Μετσόβιο Πολυτεχνείο ως βοηθός στην έδρα Διακοσμητικής και Ελευθέρου Σχεδίου,
τα επόμενα χρόνια συμμετείχε σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις, ενώ το 1954 εκπροσώπησε
την Ελλάδα στην 27η Μπιενάλε της
Βενετίας (Η Μπιενάλε Βενετίας αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες εκθέσεις
σύγχρονης τέχνης) .
Ποιήματα του Εγγονόπουλου έχουν μεταφραστεί
στα γαλλικά , αγγλικά, ιταλικά, ισπανικά, δανικά, πολωνικά, ουγγρικά και τη
βενετική διάλεκτο.Το 1958 πήρε το πρώτο του βραβείο ποίησης και το 1966 τιμήθηκε
για το ζωγραφικό του έργο από το βασιλιά Κωνσταντίνο Β΄. Την ίδια χρονιά ήταν η
είσοδός του στα ελληνικά γράμματα.Τον Ιούνιο του 1938, με την κυκλοφορία της
πρώτης του ποιητικής συλλογής με τον τίτλο Μην ομιλείτε εις τον οδηγόν. Επίσης
τώρα ποια πίνακές του υπάρχουν στην Εθνική Πινακοθήκη, στις Δημοτικές
Πινακοθήκες Αθηνών, Ρόδου, Θεσσαλονίκης, στο Μουσείο Θεάτρου στο Εθνικό
Μετσόβιο Πολυτεχνείο και σε ιδιωτικές συλλογές.
Κατά την γνώμη
μου ο Εγγονόπουλος άφησε πίσω του το στίγμα εμπνέοντας πολλούς άλλους
συγγραφοίς λέγοντας πως η τέχνη είναι ένας τρόπος να γεννηθούμε και να
αναγεννιόμαστε.