Το παράπονο μιας μαθήτριας, της Κυρμιζόγλου Όλγας (Γ2)

«ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΚΑΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ!»

«Ναι, ξέρεις δεν κάνω καλά γράμματα» αυτή είναι η πιο συχνή προειδοποίηση όταν κάποιος, που δεν έχει ξαναδεί το γραφικό μου χαρακτήρα, αρχίζει να διαβάσει ένα κείμενό μου. Ναι, όπως καταλάβατε δεν κάνω καλά γράμματα. Όχι, δεν κάνω. Κάνω ορνιθοσκαλίσματα. Από μικρή δημιουργώ έναν εφιάλτη κάθε εξεταστή γραπτών. Αλλά είμαι περήφανη γι’ αυτό. Και εσείς, που δεν κάνετε καλά γράμματα πρέπει να είστε. Όταν κάποιος κάνει άσχημα γράμματα που δεν διαβάζονται καν, μόνο περήφανος πρέπει να είναι. Γι’ αυτό, αγαπητοί συμμαθητές και αγαπητοί καθηγητές, μην πιέζετε ένα παιδί να κάνει αναγκαστικά καλά γράμματα ή μην το κοροϊδεύετε γι’ αυτά, μόνο ψυχολογικά και παιδικά τραύματα θα του δημιουργήσετε. Αν ένας φίλος ή φίλη σας κάνει κακά γράμματα, μην του φωνάζετε ή μην το κοροϊδεύετε. Αν είστε πραγματικά φίλος του, πείτε του πως είστε περήφανος γι’ αυτόν.

Δεν είναι κακό να κάνει κάποιος κακά γράμματα. Όχι, καθόλου, κατά την γνώμη μου. Όταν κάποιος κάνει κακά γράμματα πιστεύω ότι είναι αληθινός και όχι αυτόματος ή τεχνητός. Είναι μοναδικός, διαφορετικός. Όλοι στις μέρες μας ευτυχώς και δυστυχώς κάνουν όμορφα και ευανάγνωστα γράμματα. Ο αυτοματισμός είναι παντού. Ακόμα και στον γραφικό μας χαρακτήρα! Τα καλά γράμματα είναι όλα ίδια. Όλα είναι στρογγυλά, ίσια, καθαρά σαν τις γραμματοσειρές του υπολογιστή. Έτσι έχουμε καταντήσει και εμείς· μικροί υπολογιστές. Περνάμε τόσες ώρες στα κινητά και στους υπολογιστές που έχουμε γίνει κι εμείς σαν αυτά. Έχουμε γίνει ένα κενό κουτί χωρίς συναισθήματα, ψυχή και χαρακτήρα που νομίζει ότι είναι τέλειο, επειδή μπορεί να τα κάνει όλα. Όχι, δεν μπορεί να τα κάνει όλα. Δεν μπορεί να ξεχωρίσει στο πλήθος, δεν μπορεί να γίνει διαφορετικό, μοναδικό.

Βέβαια, δεν εννοώ ότι όποιος κάνει καλά γράμματα δεν έχει χαρακτήρα και μόνο όποιος δεν κάνει είναι τέλειος. Όχι καθόλου. Εγώ αυτό που εννοώ είναι ότι όποιος κάνει κακά γράμματα έχει ένα στοιχείο που από την πρώτη ματιά τον κάνει διαφορετικό και είναι καλό να είσαι διαφορετικός, είναι όμως και επικίνδυνο.

Η παιδική μου, καθώς και η εφηβική μου ηλικία είναι στιγματισμένη από το γεγονός της «κακογραφίας». Αρκετοί δάσκαλοι, καθώς και συμμαθητές, η οικογένεια και οι φίλοι μού κάνουν παρατήρηση για τα ακατανόητα γράμματά μου. Δεν έχω πρόβλημα, όταν με ρωτάνε για μια λέξη που δεν έχω γράψει καλά και έτσι δεν φαίνεται ξεκάθαρα το νόημά της, αλλά νευριάζω, όταν μου λένε ξανά και ξανά να αλλάξω το γραφικό μου χαρακτήρα. Και είμαι σίγουρη πως κι εσείς, αγαπητοί μου φίλοι, θα έχετε περάσει το ίδιο. Τι και αν θέλω να μείνω έτσι;

Αντί να χαιρόμαστε τη ζωή μας βλέπουμε ποιος κάνει καλά γράμματα και ποιος όχι. Αντί να βλέπουμε το εσωτερικό, το νόημα, τη σημασία του κείμενου βλέπουμε αν είναι γραμμένο με καλά γράμματα ή όχι. Αυτό συμβαίνει και στην καθημερινότητά μας. Αντί να βλέπουμε το εσωτερικό ενός ανθρώπου, βλέπουμε τον εξωτερικό του εαυτό, που δεν είναι πάντα ίδιος με τον εσωτερικό μας εαυτό. Έτσι, κυρίες και κύριοι, γεννιούνται οι παρεξηγήσεις. 

Γι’ αυτό, μην αποπαίρνετε τους ανθρώπους που δεν κάνουν καλά γράμματα. Και εσείς που δεν κάνετε καλά χαρείτε λίγο και μην ντρέπεστε. Βγείτε έξω στο φως. Αντιμετωπίστε τους φόβους σας. Κλείνοντας, θα ήθελα να σας δείξω μία παλιά αφίσα που παρουσίαζε ως καταστροφή του κόσμου το να κάνεις άσχημα και όχι τόσο καθαρά γράμματα.

ΥΓ: Παρακαλώ μην με κατακρίνετε για όλα αυτά που είπα.