Το ξανα...ζούμε, της Αγγελικής Τζανετοπούλου

    Το έχουμε ξανά ζήσει και τώρα το ξανά ζούμε και υποθέτω πως αν δεν αλλάξει γρήγορα ο τρόπος σκέψης μας θα το ξανά ζήσουμε. Χάθηκαν για ακόμη μία φορά αθώες ψυχές φοιτητών, παιδιών, γονέων, ανθρώπων. Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας από το δυστύχημα που συνέβη με τα δύο τρένα στην περιοχή των Τεμπών και ήδη οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να το ξεχνάνε, να συνεχίζουν τη ζωή τους σαν να μην έχει γίνει τίποτα. Όλοι αυτοί δεν έχουν μπει στη θέση των γονιών που χάσανε τα παιδιά τους, ούτε στη θέση των ανθρώπων που επέζησαν, που είδαν στην κυριολεξία τη ζωή να περνά από μπροστά τους. 

    Αυτούς τους ανθρώπους δεν τους σκέφτεται κανείς, που, όπως και οι ίδιοι έχουν αναφέρει, είδαν πράγματα που θα μείνουν χαραγμένα στην ψυχή και στο μυαλό τους για πάντα. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν πληγές σωματικές μα κυρίως ψυχικές που δεν θα επουλωθούν ποτέ. Έχει δημιουργηθεί ένας φόβος σε όλους μας να κυκλοφορήσουμε και το θεωρώ απόλυτα φυσιολογικό από τη στιγμή που το μεταφορικό μέσο που θεωρούσαμε το πιο ασφαλές σε σχέση με τα υπόλοιπα έχει πάψει να είναι πλέον. Ποιος θα το φανταζόταν πως ένα όχημα που είναι ρυθμισμένο να προχωρά πάνω στις ράγες θα μπορούσε να είναι η αιτία θανάτου τόσων ανθρώπων.

    Ας μην γελιόμαστε μεταξύ μας, βρισκόμαστε στη 4η βιομηχανική επανάσταση, τα πάντα πλέον γίνονται μέσω διαδικτύου , μπορούμε μέχρι και να ελέγξουμε την κάθε κίνηση από το μηχανάκι που μας φέρνει μια παραγγελία σπίτι μας. Όμως δεν είχαμε τη δυνατότητα να ελέγξουμε μέσω της τεχνολογίας ένα από τα μεγαλύτερα τρένα της Ελλάδας που μεταφέρει καθημερινά χιλιάδες ανθρώπους. 

    Πολλοί κατηγορούν τον σταθμάρχη ή το κράτος, όμως δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε μόνο έναν άνθρωπο για αυτό το γεγονός. Αυτό το γεγονός οφείλεται στην ανευθυνότητα πολλών ανθρώπων και πρώτα-πρώτα όλων εμάς. Παρόλα αυτά μονάχα ένα καλό μπορώ να βρω που μας πρόσφερε αυτή η ιστορία. Καταλάβαμε πως η γενιά που έρχεται είναι συνειδητοποιημένη και ευαισθητοποιημένη, μα πάνω από όλα είναι καλοί πολίτες που νοιάζονται για τους συνανθρώπους τους. Από τη μία πλευρά, οι φοιτητές που βρισκόντουσαν στα βαγόνια αφηγήθηκαν ιστορίες από το δυστύχημα και πως, παρά το γεγονός πως ήταν τραυματισμένοι, προσπάθησαν να βοηθήσουν τους υπόλοιπους που δεν είχαν τη δυνατότητα να βοηθήσουν τους ίδιους τους εαυτούς.

    Από την άλλη, οι νέοι που το άκουσαν ευαισθητοποιήθηκαν αμέσως, ανέβασαν φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πήγαν να δώσουν αίμα, μα πάνω από όλα πήραν θέση, είπαν τη γνώμη τους. Δεν χρειαζόταν βέβαια να συμβεί κάτι τέτοιο, για να το καταλάβουμε αυτό.

    Συνειδητοποιούμε, λοιπόν, πως αν δεν ξεκινήσει να μας ενδιαφέρει πάνω από όλα η ασφάλεια των ανθρώπων θα συνεχίζουμε να ζούμε τέτοιες δολοφονίες,

όπως προτιμώ να τις ονομάζω. Όλοι μας ζούμε από τύχη σε αυτή τη χώρα και αυτό το γεγονός ήταν ένα καμπανάκι για να μας θυμίσει πως πρέπει να ζούμε σαν να είναι η τελευταία μέρα μας, γιατί πότε δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο.