Το τρένο του θανάτου
Σκίτσο του Γ. Γαλίτη
Ένας χρόνος πέρασε από
το τρομερό και συγκλονιστικό δυστύχημα στα Τέμπη. 28/2/2023, η ημερομηνία που
ξημέρωσε εφιάλτες και ουρλιαχτά. Αθώες ψυχές δολοφονήθηκαν· όσοι βρέθηκαν στο
μοιραίο τρένο των 19:22 αγόρασαν εισιτήριο χωρίς επιστροφή. Κάποιοι άνθρωποι
που αποφάσισαν μετά από πολλή χαρά και γέλιο να γυρίσουν στα σπίτια τους. Στο
συγκεκριμένο τρένο είχαν επιβιβαστεί και φοιτητές που την ερχόμενη Δευτέρα θα
πήγαιναν στα πανεπιστήμια τους και εργαζόμενοι που ξεκουράστηκαν το τριήμερο.
57 ήταν οι ψυχές που βρήκαν εφιαλτικό θάνατο. Η λέξη κόλαση μπροστά στο αποπνικτικό
δυστύχημα στέκει γελοία. Οι λεπτομερείς εξηγήσεις από τα ελάχιστα θύματα που
επέζησαν ήταν γεμάτες πόνο και θλίψη.
Οι
συγγενείς και φίλοι των δολοφονημένων βρίσκονταν σε μεγάλο σοκ και ακόμα
κρατούσαν στην αγκαλιά τους την ελπίδα, προσευχόμενοι ότι τα παιδιά τους θα
είναι ζωντανά, έστω και τραυματισμένα.. αλλά τουλάχιστον ζωντανά. Ύστερα από
ένα φριχτό βράδυ, περιμένοντας τις εξελίξεις και τα ονόματα των θυμάτων και των
νεκρών, δάκρυα ξεχείλισαν και δεν στέγνωσαν. Όταν πια οι γονείς είχαν
συνειδητοποιήσει ότι το παιδί τους δεν ανέπνεε σε τούτη τη ζωή, γύρισαν σπίτι
με έναν κόμπο στο στομάχι τους. Η θλίψη και ο πόνος ήταν απερίγραπτοι και τους
φαινόταν απίθανο να έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Μετά από 365 μέρες οι κοντινοί
άνθρωποι και ο κόσμος γενικώς ζητάνε δικαίωση, διεκδικούνε τη δικαιοσύνη που
οφείλουν στα αθώα θύματα. Μητέρες και πατεράδες έχουν ματώσει με τη σκέψη εκείνης
της βραδιάς και όσο απαντούν στις ερωτήσεις δημοσιογράφων, κάθονται στη καρέκλα
και περιμένουν και αυτοί απαντήσεις. Περιμένουν να
περάσει ο πόνος όσο το παιδί τους βρίσκεται εκεί ψηλά. Υπάρχουν και οι γονείς
που σπαράζουν, ακούγοντας σειρήνες και ερωτήσεις.
«Πώς συνέβη αυτό στο
παιδί μου;»
«Αν ήταν το δικό σας
παιδί εκεί, τι θα κάνατε;»
«Γιατί το παιδί μου
βρέθηκε στο μοιραίο δυστύχημα;»
«Πώς τόλμησαν να μας
δείξουν με το δάχτυλο ότι τα τρένα είναι απόλυτα ασφαλή πριν κιόλας από μία
εβδομάδα;»
«Εμπιστευτήκαμε τις
ψυχές των παιδιών μας σε μέσα μαζικής μεταφοράς που βρίσκονταν υπό απαίσιες
συνθήκες εδώ και χρόνια!»
Η
μοίρα στάθηκε εχθρική απέναντι στις ψυχές που επιβιβάστηκαν στο βαγόνι του
τρένου αυτού. Όλοι τους είχαν στείλει μήνυμα για να μην ανησυχούν οι γονείς
τους. «μαμά δεν θα αργήσω κοιμήσου».
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης την ώρα πριν τη δολοφονία είχαν πάρει φωτιά. Από
τη μία, άλλοι επιβάτες ήταν κουρασμένοι από το ταξίδι και κοιμούνταν γαλήνια
στο κάθισμά τους, άλλοι χαρούμενοι που πια θα έφταναν σπίτια τους περιδιάβαιναν
συζητώντας στα βαγόνια. Από την άλλη, ο θάνατος τους έστησε καρτέρι και τους
πήρε τη ζωή τους άδικα. Νέοι φοιτητές που όνειρα μεγάλα είχαν, τους τα έκλεψε όμως
η μοίρα και τους οδήγησε εκεί ψηλά. Έχτιζαν τα μονοπάτια τους και είχαν όρεξη
για ζωή, αλλά η σύγκρουση των δύο τρένων ήταν αυτή που κατέστρεψε κάθε ελπίδα
και κάθε στόχο τους. Εργαζόμενοι που το ταξίδι τους έκαναν, βρέθηκαν στο μοιραίο
βαγόνι του θανάτου. Άλλοι απλοί πολίτες που ήθελαν απλώς να περάσουν καλά,
άφησαν τα αποτυπώματά τους στους ανθρώπους που τώρα τους θρηνούν. Αυτό που
βιώσανε δεν υπάρχουν κατάλληλες λέξεις για να χαρακτηριστεί· ουρλιαχτά,
κλάματα, πόνοι, ταλαίπωρες φωνές και φυσικά πόνος, πολύς πόνος.
Σήμερα
κάθε πολίτης αυτής της «κακόμοιρης» χώρας θρηνεί και πονάει για τα 57
δολοφονημένα θύματα που τώρα βρίσκονται ψηλά στον ουρανό και δυσανασχετούν. Τα
ψέματα των ανθρώπων που ευθύνονται, που διέδωσαν και επανέλαβαν, ήταν τραγικά
και ντροπιαστικά. Δεν είναι ένα το άτομο που ευθύνεται για εκείνη την αποφράδα μέρα,
οι ανεύθυνοι απάνθρωποι εγκληματίες είναι πολλοί. Το χειρότερο όμως είναι ότι
κανείς από αυτούς δεν παίρνει την ευθύνη στα χέρια του και βρίσκεται ακόμα εκεί
έξω στους δρόμους ελεύθερος και ζει τη ζωή του. Ο πόνος μάτωσε και μένει ανεξίτηλος
σε κάθε καρδιά. Όλους μας μάς βαραίνει και χρειάζεται να ζούμε πια με ένα βάρος
που ποτέ δεν θα καταφέρει να αλαφρώσει. Δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε και δεν τα
παρατάμε.
Επηρεασμένη
από το θρίλερ που έζησαν οι αθώες και μόνες ψυχές εκείνο το σκοτεινό βράδυ
αποφάσισα να γράψω ένα ποίημα με τίτλο:
Τυφλή
καθοδήγηση
Ένας χρόνος πέρασε και
ακόμα θρηνούμε τους αθώους
Η νύχτα που ο πόνος
ξεχείλισε στις ψυχές που δεν βρίσκονται πια μαζί μας
Τα φλεγόμενα βαγόνια
που αγκάλιαζαν τους νεκρούς μας σαν παιδιά τους
Ξέροντας ότι οι γονείς
τους δεν θα είναι αυτοί που θα τους προστατεύουνε από αυτή τη φρίκη
Η τελευταία τους
συντροφιά ήταν τα συντρίμμια και τα ουρλιαχτά
Ακόμα ξάγρυπνοι μένουν
οι συγγενείς φέρνοντας στιγμές στο μυαλό τους μετά τη τραγική δολοφονία
Και τα δάκρυα δεν
στέγνωσαν όσο έπεφταν από τα μάτια των ανθρώπων
Τα μηνύματα που
αντάλλαξαν πριν το μοιραίο ατύχημα και οι λέξεις που γράφτηκαν από τα θύματα
χιλιάδες φορές, χωρίς να γνωρίζουν ότι αυτές ήταν οι τελευταίες τους στιγμές
Μαμά
κοιμήσου θα αργήσω…
Μαμά
έρχομαι
Μαμά
δεν αργώ
Ποτέ
ξανά με τρένο!
Τα λόγια που
διατυπώθηκαν στα κινητά όλων των επιβατών και έφτασαν τον άδικο θάνατο τους
