Ο Αθανάσιος Διάκος ήταν ένας από τους οπλαρχηγούς του πρώτου
έτους της επανάστασης του 1821 με έδρα την Στερεά Ελλάδα. Το 1818 μυήθηκε στη
Φιλική Εταιρεία και το 1820 έγινε αρματολός στη Λιβαδειά. Έδωσε πολλές
νικηφόρες μάχες, όμως σε αυτή εναντίον
των στρατευμάτων του Ομέρ Βρυώνη συνελήφθη. Ως τιμωρία για τη συμμετοχή του
στην επανάσταση δολοφονήθηκε με ανασκολοπισμό-«σουβλίστηκε». Και εδώ σταματάνε
τα σχολικά βιβλία και οι εφημερίδες και κλείνουν οι ιστοσελίδες.
Χάρη σε έρευνα που έγινε το 1947 από μαθητές στη Λαμία στο
φως ήρθε μια πιο λεπτομερής και διαφορετική εκδοχή της μαρτυρίας του Αθανάσιου
Διάκου.
Ο πρώτος τόπος του μαρτυρίου του ήταν ένα παχνί, στο οποίο
βασανίστηκε και ανακρίθηκε προκαλώντας του σοβαρά σωματικά τραύματα. Ο
Αθανάσιος ανακρίθηκε και η άρνησή του να συνεργαστεί τον οδήγησε σε βάναυσα
αντίτιμα. Κάθε φορά που αρνιόταν να απαντήσει σε μία ερώτηση οι Τούρκοι
έμπηγαν μυτερά καρφιά στα πόδια του και στη συνέχεια τον έλουσαν με καυτό λάδι.
Έπειτα τον πήγαν στη πλατεία Λαού. Εκεί ο δήμιος Αλέξιος
πέρασε το σουβλί μέσα από τον Αθανάσιο πολύ προσεκτικά διότι όπως του είχαν πει
ο Αθανάσιος δεν έπρεπε να πεθάνει στο σούβλισμα.
Από το σημείο αυτό και μετά η ιστορία είναι γνωστή. Όμως με το να μην ξέρουμε τις θυσίες
και τα μαρτύρια των ανθρώπων που κατάκτησαν την ελευθερία του λαού μας είναι
σαν να μην εκτιμάμε τι έκαναν αυτοί για εμάς και έτσι να θεωρούμε την ελευθερία
δεδομένη.
Ενδεικτικά αναφέρεται ότι η επικρατούσα αντίληψη πως το
λάβαρο της Επανάστασης υψώθηκε πρώτα στις 25 Μαρτίου στη μονή της Αγίας Λαύρας
είναι μάλλον λανθασμένη διότι τα Καλάβρυτα είχαν ήδη απελευθερωθεί στις 21
Μαρτίου. Σύμφωνα με γραπτές πηγές η Επανάσταση άρχισε στις 17 Μαρτίου 1821 στο
Μανιάτικο χωριό Αρεόπολη.
