Ο κινηματογράφος
αντιγράφει τη ζωή ή η ζωή τον αντιγράφει;
Μοιάζει
με σενάριο κινηματογραφικής ταινίας, αλλά δυστυχώς είναι περιστατικά της
πραγματικής ζωής. Η «πρόκληση» της «Μπλε Φάλαινας» έχει προκαλέσει ανατριχίλα
σε όλο τον πλανήτη, μιας και αναγκάζει εφήβους να διαπράξουν παράνομες
ενέργειες, να αυτοτραυματιστούν ή να καταλήξουν ακόμη και στην αυτοκτονία.
Το
«παιχνίδι» έμπνευσης ενός 21χρονου Ρώσου ονομάστηκε «Μπλε Φάλαινα», επειδή μία
από τις δοκιμασίες που περιλάμβανε ήταν να χαράξει το άτομο που συμμετείχε σε αυτό μία φάλαινα στο χέρι του με μαχαίρι. Σε αυτές
τις δοκιμασίες, οι έφηβοι καλούνταν να συμμετάσχουν σε ένα ιδιότυπο παιχνίδι
διάρκειας πενήντα ημερών. Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, λάμβαναν οδηγίες από
άγνωστο άτομο, που είχε χρηστεί επικεφαλής, προκειμένου να ολοκληρώσουν με
επιτυχία μια σειρά άκρως επικίνδυνων για την υγεία τους και τη σωματική τους
ακεραιότητα δοκιμασιών, όπως ήταν ο αυτοτραυματισμός, η παρακολούθηση ταινιών
τρόμου, η αναρρίχηση σε ψηλά κτήρια, κ.ά.
Η
μαρτυρία του δημιουργού, Philipp Budeikin, είναι εξίσου ανατριχιαστική με το
ψηφιακό παιχνίδι που έφτιαξε. «Καθάριζα
την κοινωνία από ανθρώπους τέτοιου είδους. Όλα ξεκίνησαν το 2013.
Επεξεργαζόμουν αυτή την ιδέα για πέντε χρόνια. Ήταν απαραίτητο να βοηθήσω στο
ξεκαθάρισμα των κανονικών «ανθρώπων» από τα «βιολογικά απόβλητα». Το παιχνίδι
ξεκινά με το θύμα να μιλάει για τον εαυτό του, αφού περάσει από κάποιες
διαδικασίες. Κατά τη διάρκεια όλων αυτών γίνεται ξεκάθαρο ποιον έχω απέναντί
μου. Ένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν θα αυτοκτονούσε, αλλά αν έχουν πρόβλημα στο
κεφάλι, είναι καλύτερο να πεθάνουν τώρα παρά να πιάσουν το τιμόνι ενός φορτηγού
και, πιστεύοντας ότι η ζωή τους είναι άθλια, να πέσουν πάνω σε δεκάδες
ανθρώπους».
Το
παιχνίδι αυτό έχει πάρει παγκόσμιες διαστάσεις, αφού οι αρχές και πολλών χωρών
έχουν εκδώσει ειδοποιήσεις προς γονείς και παιδιά, ενώ πολυάριθμα είναι και τα
σχετικά δημοσιεύματα από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης του εξωτερικού, που
αναφέρουν πως το φαινόμενο έχει εξαπλωθεί πιθανόν ως αυτοδιαδιδόμενη φάρσα.
Γενικότερα,
ο εθισμός στα ηλεκτρονικά παιχνίδια έχει λάβει τεράστια έκταση τα τελευταία
χρόνια. Ο τυπικός εθισμός συνήθως περιλαμβάνει τουλάχιστον 8-10 ώρες
καθημερινού «gaming». Η απόδοση του νέου ατόμου συνήθως μειώνεται δραματικά είτε
στο σχολείο, είτε στην εργασία, είτε στις οικογενειακές και κοινωνικές σχέσεις,
καθώς χάνει το ενδιαφέρον του για τους τομείς αυτούς. Η εικονική πραγματικότητα,
την οποία το άτομο βιώνει μέσω της οθόνης του υπολογιστή, μπορεί να γίνει
υποκατάστατο της ανύπαρκτης κοινωνικής ζωής. Έτσι, η αίσθηση του χρόνου
επηρεάζεται. Συχνά, παραμελεί την προσωπική του υγιεινή και παραλείπει γεύματα,
με αποτέλεσμα την απώλεια βάρους.
Το
2016 βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες μια ταινία με θέμα τον εθισμό των
νέων στα διαδικτυακά παιχνίδια. Η ταινία «Nerve» παρουσιάζει παραστατικά τις επιπτώσεις
των ψηφιακών παιχνιδιών στην ψυχοσύνθεση και γενικότερα στη ζωή των νέων.
Συνοπτική
παρουσίαση της κινηματογραφικής ταινίας: Η Venus είναι μια ιδιαίτερα επιμελής
μαθήτρια Λυκείου. Είναι ντροπαλή και περνάει απαρατήρητη από τους συμμαθητές
της. Οι καλύτεροί της φίλοι τυχαίνει να είναι ο Tommy και η Sydney, η οποία είναι το αντίθετο από
τη Venus.
Είναι δημοφιλής, όμορφη και σαφώς πιο τολμηρή. Η Sydney ασχολείται
με ένα παιχνίδι παρόμοιο του «θάρρος ή αλήθεια», το οποίο έχει τον τίτλο της
ταινίας Nerve.
Στο παιχνίδι έχεις την επιλογή να γίνεις «παρατηρητής» ή «παίκτης». Αν
επιλέξεις να γίνεις «παίκτης» κάθε πρόκληση που σου βάζουν οι θεατές έχει ως
ανταμοιβή ένα χρηματικό ποσό, το οποίο σταδιακά αυξάνεται. Η φίλη της Venus προσπαθεί να την πείσει να πάρει
και εκείνη μέρος στο παιχνίδι. Μετά από ένα προσωπικό περιστατικό, η Venus αποφασίζει
να παίξει και μάλιστα να γίνει «παίκτης». Έτσι, το παιχνίδι αρχίζει σιγά, σιγά
να ελέγχει τη ζωή της πρωταγωνίστριας, με αποτέλεσμα να φτάσει στα άκρα και να
διακινδυνεύσει τη ζωή της. Τελικά, θα τα καταφέρει; Θα μπορέσει να αντισταθεί
σε αυτόν τον εθισμό;
