Χτυπούσαν τον αυχένα και
το κεφάλι του χωρίς έλεος. Σύμφωνα με την έκθεση του ιατροδικαστή, τα τραύματα
του παιδιού έγιναν με αμβλύ όργανο, δηλαδή με σιδηρογροθιά και με κλειδιά. Όπως
δηλώνει ο δικηγόρος της οικογένειας, «το παιδί από θαύμα δεν έχασε τη ζωή του.
Υπάρχει σκίσιμο κάτω από το αριστερό του μάτι, ένα βαθύ κόψιμο που για χιλιοστά
δεν έχασε το μάτι του. Το παιδί είναι σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση, έχει
ένα μελανιασμένο κεφάλι με τραύματα και είναι μαθητής της Γ’ Λυκείου και
ετοιμάζεται να δώσει πανελλήνιες εξετάσεις. Η οικογένειά του έχει σοκαριστεί
από τον άγριο ξυλοδαρμό του παιδιού της. Οι καθηγητές ήταν παρόντες στο
περιστατικό και έχουν πολύ μεγάλη ευθύνη για αυτό.»
Ένα άλλο πρόσφατο κρούσμα
ενδοσχολικής βίας, που έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις στο διαδίκτυο, είναι η
άθλια συμπεριφορά των συμμαθητών ενός εννιάχρονου μικρούλη εξαιτίας του
νανισμού από τον οποίο πάσχει στην Αυστραλία. Και δυστυχώς, παγκοσμίως, υπάρχουν
πάρα πολλά αντίστοιχα περιστατικά, άλλα που γίνονται γνωστά και άλλα που
καταπνίγονται και δεν δημοσιοποιούνται. Το bullying έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και υπερατλαντικό χαρακτήρα.
Κατά τη γνώμη μου, η
υποκρισία είναι ολοφάνερη στη σύγχρονη «εξελιγμένη» κοινωνία. Όλοι, σήμερα,
μιλάμε για το επίπεδο πολιτισμού μας, για τα ανθρώπινα επιτεύγματα, για την
εξέλιξη του ανθρώπινου είδους και δεν έχουμε καταφέρει κάτι πολύ απλό: κατά τη
σχολική ηλικία να αποδεχόμαστε τη διαφορετικότητα του άλλου, του συμμαθητή μας
και να συμβιώνουμε ειρηνικά όλοι μαζί. Με τη λέξη διαφορετικότητα εννοούμε μία
αδυναμία (είτε σωματική, είτε διανοητική) ή και την αριστεία κάποιου
συνομηλίκου μας. Συχνότατα, ακούμε ψυχολόγους να προσεγγίζουν το θέμα της
σχολικής βίας, λέγοντας θεωρητικά, όμορφα λόγια, που τελικά στην πράξη δεν
εφαρμόζονται. Για να εφαρμοστούν, δεν χρειάζονται ειδικοί. Τα παιδιά,
καταλαβαίνουμε πότε κάτι πάει λάθος στην κλειστή κοινωνία του σχολείου μας.
Είναι, λοιπόν, θέμα βούλησης να ενεργήσουμε με το ένστικτο του μέτρου, του
λογικού, που ο καθένας μας έχει μέσα του και να μην παρασυρόμαστε από
«ψευτονταήδες», που προσπαθούν να κρύψουν τις δικές τους ανασφάλειες, κάνοντας
επίθεση. Συνειδητοποιώντας ότι ένας μαθητής δεν έχει τον ρόλο «μπαμπούλα» στον
χώρο του σχολείου ή του φροντιστηρίου είτε δεν έχει διαφορές να λύσει με έναν
συνομήλικό του είτε δεν είναι ικανότερος από τον συμμαθητή του, θα πάψει να
έχει τάσεις επιβολής εξουσίας.
Τα θύματα του bullying, από την άλλη, θα πρέπει να μιλούν, να ανοίγονται και να μην
ντρέπονται για ό,τι τους συμβαίνει. Σε καμιά περίπτωση δεν φταίνε τα παιδιά
αυτά για τους τραμπουκισμούς κάποιων άλλων. Στο χέρι μας είναι να αποδείξουμε
ότι στην κοινωνία μας υπάρχει χώρος ώστε όλοι να συμβιώνουμε ειρηνικά,
σεβόμενοι τις ιδιαιτερότητες των συνανθρώπων μας. Μην περιμένουμε θαύματα από
αλλού.
